Warszawskie...

[Józef Bieniecki]

Warszawskie...

Biły dymy do nieba,a stukasy warczą,
O każdą pędż Warszawy dwaj wrogowie
walczą.
Najeżdżccy i obrońcy-najeżeni stalą,
Każdą w mieście redutę,dom po domu
palą.

Trzeba zabić ,rozstrzelać-wymordować Polskę,
Toteż tutaj stanęło krzyżactwo dziś wojskiem.
Barbarzyńskie hordy żołnierzy Goethego,
Nie miały z cywilizacją nigdy nic wspólnego.

I nad Wisłą stanęli czerwonoarmiści,
Ze Stalina pogardą-zmorą nienawiści.
Zawarli nieformalny układ dwaj wrogowie,
By postawić co polskie na obciętej głowie.

Gdy Warszawa konała-milcząc dobijają,
I po latach systemu w pokoju konają.
Dzisiaj łuny,śmierć w koło,trupów leży mrowie,
Nie stanęli do zgody walczący posłowie.

Dowodzi jeden rozkaz- i myśl w głowie jedna,
Nienawiść do Polski wyrokuje wredna.
Elity wymordować-tu wrogowie zgodni!
Nie cofnęli od wieków narodowej zbrodni.

Nie był bratem Rosjanin,nie bywał i Niemiec,
W pokoju i na wojnie-Polski sprzymierzeniec.
Póki oba narody-to nasze sąsiady,
Polak nosić broń winien-nie tylko w parady.

Józef Bieniecki