fontanna róż

[Elan Vital]

ciszą
w domu bez okien
czarne skrzydła
rozpostarły smutek

posępne chmury
wiszą jak sępy
triumfują złowieszczo
szyderczym uśmiechem
na suficie
gdzie uschłe drzewa
szumią ciszą
ptak
wykuty z kamienia
pazurami wczepiony w duszę
nie śpiewa

tylko
zagubione miejsce na Ziemi
fontanną róż
usiadło lekko na sercu
jak motyl

kolorowy
odleciał
jeszcze lżej
bo tak trzeba

brakiem nadziei
twarda dupa
jak gąbką chłonie
mokre krople tęsknoty

sól oczu
i miękka gąbka
bliźniacze siostry

serce gorące fontanną róż
a kolce wbite po rękojeść
jak nóż

tylko dwie łzy
sunące po niebie
spadły
z deszczem czarnej chmury
rozbiły się
z hukiem o Ziemię

jedna spadła za mnie
a druga za Ciebie