dwieście dwadzieścia pięć

[Anna Kucharska]

dwieście dwadzieścia pięć milionów dusz
transcendentalnie umiera w międzyprzestrzeni
wysypując się z cukrowych chmur

dziurawe gwiazdy patrzą


odkąd powietrze na ścianie
wisi w złotej ramce
ptaki błądzą
gubiąc skrzydła
a księżyc przekrzywia się miarowo
tonąc w deszczach
co skapują do różowych kałuż


noc przerwała wiatr na pół

dwieście dwadzieścia pięć milionów dusz
powstaje z martwych

[henryk_bukowski]

...o czym jest...te niezwykle ważkie przesłanie?-Henio:)

[Anna Kucharska]

a od kiedy każdy wiersz musi mieć przesłanie?

[henryk_bukowski]

....nie musi....:)...ale...jak niczego nie wnosi:)... to jest bez duszy:)

[Anna Kucharska]

Nie zgadzam się. Dusza wiersza to klimat tworzony przez słowa. Jak się umie nimi posługiwać to wiersz jak najbardziej ma duszę. Mam dość mądrych natędych wierszy o problemach społecznych i innych.

[henryk_bukowski]

...jeśli słowa są puste...to o jakim klimacie mówimy?:)...i Salomon z pustego nie naleje:)

"popłyną z nurtem
rzeki bez powrotu
ławice zdechłe
próżnej myśli
i skrzela bez oddechu

oprócz piany
fałszywej tożsamości
utoną w trupach
sztucznych wytworów"

wiersze o problemach "społecznych"...nie są nadęte...są prawdziwe:)