Kosmiczny Blask

[Polski Roger Waters]

Nie przechwyci miłość duszy
Bo krzywizna objęła mnie swym ramieniem
Co zalążek normalności kruszy
Co otacza świat kamieniem

Nie zapozna dusza nigdy słońca
Gdy niepokój w niej narasta
Gwiazdy nigdy nie świecą bez końca
Gwiazdy w końcu giną w blasku miasta

Nie wyciszy duszy żadna igła
Nie zniszczą burzy psychotropy
Co formują przez żelazne młoty i prawidła
Co odciskają piętno zdrowej głupoty

Ciągle dziwie się ludzkiej naturze
Krytyce normalnych i szukania poklasku
Że dlaczego siedząc w czarnej dziurze
Ciągle marze o kosmicznym blasku?

Tu nie chodzi o współczucie i zrozumienie
Ale gdy już będę u kresu bram
Ja wiem, ze już nigdy się nie zmienię
Ja wiem, że już nigdy nie będę taki sam