Strach

[Adam Orzechowski]

Strach - z ciemności wychyla zdartą głowę
i budzi larwy, co żyć już poczęły w twoich ranach.
W purpurze tańczy z winem w czarze zastygłym
śląc czarny wrak, tętnicą pędzony
- daleko, daleko - w otchłań czasu.

Przeznaczenie innym być może, lecz nie potrafi,
dlatego śmierć nieczule puka w nasze wnętrze,
a tytoniowy dym, co transportem w płuca wali -
zawiesza się i łączy z dziurami sumienia.

Jak długo pisane jest cierpieć upadłemu?
Ile czasu rodząca musi deptać stromą skałę -
pod krzyżem, co zbity został z polimeru?
Choć ciemność skrywa stare oczy,
choć czarny mrok duszę rozdziera -
odesłać można wszystko, nawet grzech ponury.
Lecz szatan wyuczony już został mieć dary:
Ty czy ona wyruszy? - bezpowrotnie - decyduj.