Męczennik

[Adam Orzechowski]

Znaku krzyża na plecach dawno nie ma,
jego ślad, bijący w słońcu, jednak noszę,
na skórze drzazgi lasem się kołyszą,
potargawszy ciało, a pod ciałem młodą duszę.

Ostu ćwieki jak warkocze splotły dłonie,
bolce, gorsze niźli stal, pieszczą żółte stopy -
siejąc pasów rzędy od palców aż po skronie,
niszcząc przy tym wszystko boskie i piękne.

Bóg mnie stworzył i Bóg mnie zabierze,
jednak dlaczego wysługuje się człowiekiem?
To ludzie ubrali mnie w metalowe gwoździe
i skarcili duszę miedzianym zasiekiem.

Dlaczego w oczy kole prawda, co wierzę?
Staram się podążać za białym gołębiem,
a wąż tymczasem wkrada się w ucho
i już w ciele głucho i w duszy głucho.

Zasznurowaliście usta, by zabrać mowę,
jednak prawdy z warg nigdy nie zmyjecie,
z kamieniem w dłoni, co uderzy w lico
w czeluście grzechu pospiesznie idziecie.

Za co wciąż dręczycie, ludzie bezbożni od Boga?
Za jakie krzywdy, których się nie dopuściłem?
Wbijacie mi w piersi lodowe pręty -
za życie, za to, że kiedyś się urodziłem.

Jak pachnie miłość, a jak cuchnie zdrada -
ludzie z betonu ze zawiązanymi oczami!
Przebudźcie się, nim gorzej uczynicie!
Nim żądza władzy was całkiem omami!

Nie kaleczcie twarzy, co o nią dbałem,
aniołowie mnie przynieśli na swoich skrzydłach -
teraz diabeł mnie zaciąga ku strasznym dołom,
by po ziemskich mękach porwać na widłach.

Proszę o łaskę, lecz nikt już nie słucha,
pysznie cieszycie się krwawymi ranami,
nic was nie obchodzi milczenie człowiecze,
to wyście źli, to wy jesteście diabłami.


*PPT