Wieki

[Józef Bieniecki]

Wieki

Wieku, który przemijasz i rodzisz dziecięciem,
Za przyzwoleniem Boskim, historii westchnięciem,
Smutnych mogił ołtarzy, w lesie zapomniane,
Zębem czasu lub wojny, zmurszołe, nie chciane.

W staroświeckich budowlach jarzmo pisze czasu,
Delikatną zasłoną ozdabia patosu,
Słowem skrybów tak żywym, aż powiewa karta,
Jakby onej historii dziś była otwarta.
Na wiekowych legendach i ustnym przekazie,
Staruszkowym bajaniu, artysty obrazie.
Kronik wiernie pisanych, dzieła wiekopomne,
Niezgłębione ich źródła, mądrością ogromne.
Nauki z czasów płynące w tysiącleciu dziejów,
Laurem wzniosłe na skronie, , wielu dobrodziejów.
Czasu jarzma i jęku, bólu, upodlenia,
Wieku niecnych zwyrodnień, kajdan zniewolenia,
Toczysz koła historii beznamiętną wolę,
Jakby moja Ojczyzna grała drugą rolę.

Wieku wielkich wiktorii, przedmurzem kultury,
Czoła tobie skłaniały Europy córy.
Wielkich technik, upadków, uniesień, kosmosu,
Głodu, nędzy, zniewoleń, wojen i chaosu.
Kiedyś- teraz pierwotni, w okowach techniki,
W wielu ludzkich zachowań słychać jazgot dziki.

Józef Bieniecki