Zraniona myśl

[Józef Bieniecki]

Zraniona myśl

Zranioną myślą po bezdrożach serca,
Krążą i błądzą, a myśl ta przewierca,
Wbija się klinem między duszę ,ciało,
Wżera ,rozdziera osobowość całą.

Zranioną myślą,jak zranione zwierze,
Wszystko wokoło dzielę,mnożę,mierzę,
Ona wciąż huczy,nie daje spokoju,
Jest mą osobą,boleje pospołu.

Jak ranny ptaszek myślą ranną spadam,
I więcej z ziemi do lotu nie wzniosę.
W błękitne niebo spoglądam ze smutkiem,
I żegnam przestrzeń, ptaka smutnym głosem.

Zraniona myśli,żałosna i smutna,
Jest równa śmierci,jak śmierci okrutna.
A czy tę ranę na myśli zagoję ?
Czy żył z nią będę,niosąc życia znoje !

Zraniona myśli ty odejdż ,że nocą,
Niech nie kołacze się po nocy z mocą,
Powróci w przystań z burzliwego morza,
Aż dzień oświetli rozbudzona zorza.

Józef Bieniecki