lepszy o niebo

[Mateusz]

za oknem nocą jeszcze całkiem szaro
kontury drzew gdzieś na horyzoncie
linią bezładu obejmują niebo
czekają aż wstanie ich słońce

ściana ciemnej masy w bryłę ulepiona
nieregularnej, jeszcze bez koloru
dotknięta świeżym promieniem nadziei
budzi się zielona, nabiera wigoru

szare niebo pachnie pomarańczem
powoli błękitem do życia się budzi
robi się niebieskie, jasne, kochające
staje się marzeniem przyjaznym dla ludzi

sad zielenieje, widać pierwsze liście
światłem nowego dotknięty
rytuał narodzin przytulaony czasem
zwiastun radości słońcem uśmiechnięty

gdy nie ma do tyłu, jest tylko do przodu
tak jak te drzewa wyraźne juz świtem
złap swój promień w płuca, zapomnij o nocy
błękitu miłości zachwyć się zachwytem

całe zło, nienawiść wypal z rana światłem
sad słońcem żywy dał Ci białe kwiaty
niech wiara w człowieka niebem zwycięży
gdyś o niebo lepszy ... i słońcem bogaty