****

[Mojo Risin]

On cierpieniem obdarzony, leżący w zamyśleniu godnym Platona, aniołem mógł by zostać, lecz wciąż jest tylko człowiekiem, ciałem i duszą.
Myśli jego niczym koźle pieśni błagające o ratunek bezdusznego Dionizosa, przepełnione świadomością zbliżających się czarnych deszczy.
Wykrzykując w myślach lamentowe prośby do swojego jedynego Boga, przypominając jemu, swojemu Ojcu, o dających nadzieje księgach rodzaju,
Jahwe!
Wnet diabelski głos w jego skazanej niewinnie duszy burzy wszystko.
On wie, ale wciąż szuka, tylko to mu pozostało.
Bezsilny co świata nie widział, lecz niebiańska mocą i wiarą przepełniony, cierpiący bezlitośnie.
Ubrany w wieczną purpurę skazańca, na wzór Jezusa, Polikarpem okrzyknięty.
On nie godzien czyśćca, uchroniony od szaleństwa wiarą w zbawienie.
Znowu sen.
Krwi kałuża, szczypce czerwone, a w nich prawie przecięty w pół On.
Krzyk.
Krzyk i szał… nadzieja krwawi, został tylko ból, prawie przyjacielem zwany, bo jakże nieodłączny, zawsze jest przy nim.
Bóg go obudził, zlitował się.
Modlitwa.
Amen na gorzkie ‘’dlaczego ja ?’’ zamienione.
Sen.
Słyszy go.
Potwór tyłem idący do przodu, jego własny, prawdziwy nęka go nieustannie, stąpa po jego tęczy nadziei wbijając swe szpony.
Przebija barwną miękką drogę prowadzącą do zbawienia, krew młodości wylewana bezprawnie, przez Boga powołany , przez Lucyfera skrzywdzony.
Zapach porannej kąpieli zamieniony na odór potu i smak bólu .
Już zabity, jeszcze żyje.
Skazaniec, świętości zasługujący pełnej.
Sześć i pół tysiąca liczbą jego istnienia. Sześć i pół tysiąca liczbą jego przekleństwa.
Podrzutek ludzkości, gałąź kopnięta w stronę ognia.
Miłość, strach, radość, zazdrość, pragnienie,ból znane mu jakże doskonale, a jakże inaczej niż nam. Połączone tylko słowem jakże różną definicją .
Pomoc? Współczucie?
...

Nastała cisza
..usłyszeć można tylko tupot ćmy idącej po poręczy łóżka w domu umierających dzieci.