W gospodzie

[Winicjusz Poniemirski]

Przechodząc doliną patrzę naokoło
Dostrzegam li tylko domki niczym pionki
w grze przeklętego szachisty
gdzie nie ma miejsca na komformizm
to ostateczna batalia dobra i zła
a ja błądzę i wyglądam strawy i odzienia
Coż więc począć, idę dalej szukając celu
Ma wizja prosta acz kusząca
niczym woda w potoku górskim szumiąca
po znoju pracy, z trzodą na miedzy
Szukam strawy i bratniej duszy
w tym złowieszczym mroku nocy
Patrzę i oczom nie wierzę
Dostrzegam chatę lecz odrzwia zamknięte
Dobijam a gospodarz niczym brat staje
nie mówię nic lecz staram się co sił
pogrążyć w błogim śnie niewiedzy.