Co z ciszą?

[krowieńczak]

Cisza to jest śmierć.
Zachwyt to jest śmierć.
Kiedy trwasz w milczącym zachwycie,
kiedy brakuje ci słów,
kiedy wzruszenie
każe ci wstrzymać oddech,
żeby nie zdmuchnąć motyla,
co usiadł na otwartej wardze
i spogląda nieśmiało na motyla
przycupniętego na kochanych powiekach.
Kiedy wzruszenie
każe ci trwać w bezruchu,
bo mały, dziki kot
pierwszy raz ociera się o Twoją dłoń,
to jest śmierć.
Kiedy zapominasz mrugać i przełykać,
zastygasz, jak liść na drzewie w upalny dzień,
a serce staje słupka jak zmieszany zając
i słychać jak szeptem szumi twoja krew.
To jest śmierć.
Taka słodka, najsłodsza śmierć.
Do niej, gołej, zleciały się
wszystkie motyle.
Jak maki łąkę obsiadły gęsią skórkę
i ona, jak łąka, rumieni się nimi,
a wiatr delikatnie wymiata spod stóp
kruczoczarne pióra.
Słodka, najsłodsza śmierć,
kiedy na chwilę ustaje tykanie zegara.
I bije tylko tkliwość i czułość.

[krowieńczak]

Jakieś takie ćwierkające pomysły...coś z tym jeszcze zrobię, póki nie prysły zmysły;)