Spoczij chwilę

[Józef Bieniecki]

Spocznij chwilę

Spocznij deczko,
Tuż nad rzeczką.
Ma rusałko i gwiazdeczko.
Modre oczka,
Wód potoczka,
I błękitna toń w obłoczkach.

Chaber w zbożu błękit słania,
Mając chęć do całowania.
Fiołek grzesznie oczkiem mruga,
Na kaskadzie zwinna struga.
Już za chwilę, w firmamentach,
Zamrugają gwiazd oczęta.

Falująca suknia zwiewna,
Na błękicie mgła, podniebna.
Szmera strumyk, wierzba płacze,
Wiatr przygarnia kwaki kacze,
Aksamitnym nocy płaszczem,
Nas przytuli i pogłaszcze.

Noc sierpniowa tchnieniem lata,
Serca złączy nas skrzydlata.
Skrzypki łąki, sercem cyka,
Łącząc w solo śpiew słowika.
Romantyczne nocą lato,
Nas przybliża z sobą za to.

Józef Bieniecki

[Hauru]

Cóż mogę powiedzieć; Kolejny udany wiersz. Zero problemów od strony technicznej, kolejny słodki banał, metafory rozbudzają wyobraźnie. Jak najbardziej poprawny w swoim gatunku.