Na Wniebowzięcie

[Józef Bieniecki]

Na Wniebowzięcie

I poniosły ku Niebu Lilię,
Huf Aniołów przeczystą Maryję.
Z gwiazd oblekli jej czoło diademem,
U stóp w darze złożyli jej Ziemię.
Nad wszechświatem i Nieba Krainą,
Jej opieka się stała przyczyną.

Drogą Mleczną poniosły po Niebie,
W procesyjnej radości utkały,
Zdrowaś Maryjo z podziwem szeptały.
Pozdrowieniem Anielskim, królewskie,
Wiekuiste, świątynie niebieskie.

Bóg przygarnął Ją w Boskie ramiona,
Siądź na tronie, Błogosławiona,
Tuż przy Synu po prawej Mu stronie,
I ułożył koronę na skronie.
Łzy po licu Mu ciągle spływało,
Widać jakim Ją sercem kochało.

W niezliczonych Ty Pani ołtarzach,
O przepięknych i różnych Ty twarzach.
Ale serce Matczyne to samo.
Niechaj będzie nam Matką i Bramą,
Kiedy dusze na sądzie już staną.
Rzeknij- Synu te właśnie przygarnij,
Toż to z Twojej - tej ziemskiej owczarni

Józef Bieniecki