serce

[Hanna Lesicka]

serce pajęczyną pojmane w sieć
osnute nicią tajemnicy
czeka wiernie na swoją kolej
by schrupać ziarno pszenicy
zboża miłości, które kłosem
urosło w potęgę pragnienia
by iść dalej wyznaczoną drogą
ścieżką nowego znaczenia

bije mocno w skołatanej piersi
jednym, wspólnym, głośnym rytmem
niczym osesek niespokojnie wierci
zęby uczucia ostrząc jak brzytwę
by ugryźć co wymarzone
by zakosztować rozkoszy
chce spełnić wszystkie najskrytsze
te co przyśniły się w nocy

dwukomorowe, na którego dnie
wyryło się przeznaczone
żyłami tłocząc czerwoną krew
ciagnie snów żądze na stronę
by się ziściło zrodzone w myślach
które tęsknoty potęgą
by zapisało na wieczność
miłość pragnienia wstęgą