Zagadka

[Kuba Michalak]

Czym jestem?

Rozrywam bezradnym krzykiem
Krwawy, bolesny świt.
Głębokim oddechem rzucam się
W otchłań nikczemnej teraźniejszości,
Akceptując tyranię płynącego czasu.
Matczyny ocean spokoju przyjmuje
Mnie swymi ciepłymi ramionami…

Dryfuję w dali rześkiego witającego słońca.
Odkrywcza ciekawość pasjonującej podróży
Pozwala cieszyć się drobnymi rzeczami.
Nieodłączną mą towarzyszką
Urodziwa beztroska, szepcąca do uszu
Swe ułańskie fantazje…

Utykam na bagnach zwodniczej
Szarej rzeczywistości.
Świetlista łaska górującego słońca
Odwraca ode mnie opiekuńczy wzrok.
Oczekująca piesza ścieżka
zgryźliwej odpowiedzialności rozdziela
bezlitośnie parę kochanków.
Żegnaj o przepiękna beztrosko…

Zalany krwią umierającego słońca ląd,
Opłakuje drobnymi łzami trawiastą zieleń.
Podążam wydeptaną ścieżką tradycji
Mijającego pokolenia.
Krajobrazem mym niekończące się
Wzgórza uporczywego obowiązku.
Nieznośny staje się ciężar
Dźwiganego bagażu doświadczeń…

Zazdrość, mrocznego Morfeusza
Rozświetla księżycową pochodnią
Urwisko niezliczonych, podróżniczych wspomnień.
Gwieździste ramiona gwałtem spychają
Mnie w przepaść nieuniknionego snu.
Bez uprzejmej litości.
Bez rozpaczliwego słowa pożegnania.
Tyrania nieubłagalnego czasu
zbiera swe śmiertelne żniwo.
Wyzwolony od kliknięć okrutnego zegara
Kończę swą wspaniałą wędrówkę…

Lecz prawdziwa podróż
Dopiero przede mną.

Czym jestem?
Jestem życiem.