cóż człowieku

[Hanna Lesicka]

cóż człowieku rozdarty jak stare prześcieradło
który chciałeś zaufać
który chciałeś kochać i oddać wszystko
pozostał Ci tylko wiatr we włosach i resztki nadziei
która gaśnie w Twoich smutnych oczach
pustka tylko, wielka, ogromna nicość
pośród zamętu i chaosu z czarnej brei

ścieżka życia doprowadziła Cię na skraj przepaści
chcąc nie chcąc musisz w nią skoczyć
może tam, po drugiej stronie egzystencji
znajdziesz odpowiedź na swoje pytania
trzeba w ciemność wkroczyć
z głową podniesioną
szukając zgubionego losu kawałka karencji

jeśli grzechem było, że miłowałeś
nie zmarstwychwstaniesz jak Jezus
jesli zaś mówiłeś prawdę dostaniesz nowe życie
które wtłoczy w Twoje żyły czystą krew
staniesz jak duchowy krezus
w sumienia własnego niebycie

zanurkuj więc człowieku w przepaść wodogrzmotu
nie lękaj się, poszukaj nowego
nie, nie chcę - krzyknął
aż zagrzmiało niebo
lepiej w kącie cichutko zaszlocham
nie chcę nowego
ja nadal kocham
i nie umiem już inaczej
nie potrafię zmartwychwstać
choć serce kołacze
wciąż płacze
po trzykroć - Kocham

[Magda_Tara]

rozdarty jak stare prześcieradło
chciałeś zaufać kochać i oddać wszystko
pozostał tylko wiatr we włosach i resztki
nadzieja która gaśnie wielka pustka ogromna nicość
pośród zamętu i chaosu z czarnej brei

itd. itd. po kolei chlaśnij każdą zwrotkę.
NIE PRZEGADUJ, jest z czego ścinać, może zostać sama śmietanka.
dobrze, że pozbyłeś/łaś się wielokropków, człowieku!

pozdrawiam.
:))))

[Janusz_Ork]

Hanno, wiersz mocno przegadany. Posłuchaj Magdy, bo dobrze radzi i próbuj pisać dalej.
Pozdrawiam.
J.