Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

„Wśród dotyku i oddechu”

BeataSzymańska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

BeataSzymańska

BeataSzymańska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Wśród dotyku i oddechu
Mego perlistego śmiechu
Gdzieś na końcu czai się
I ja pragnę tylko jej

Razem może nam się udać
Miłość może zdziałać cuda
Wiesz to ty i ja to wiem
Więc do pracy weźmy się

Niech się pasją naszą stanie
W tym pomoże nam ten taniec
Zmysły już włączyły się
Zbliż się do mnie krok nie ten

Mamy czas nie spieszmy się
Ona jest na pewno gdzieś
Więc spróbujmy jeszcze raz
Weź mą dłoń i dotknij twarz

Rozpal moje nagie ciało
Tak by było mi wciąż mało
Bym swym żarem cię przenikła
By nie była chwila zwykła

Nie planujmy którą drogą
Bo ta podróż jest przygodą
Nie odkryję cię do końca
Tajemnica mnie przyciąga

Zgubmy się w wędrówce tej
Chcę w labirynt wplątać cię
Byś nie wymknął się tak łatwo
W tym tunelu jest gdzieś światło

Podążajmy za nią ciągle
Na porażkę szanse wątłe
Wiem bo to już stało się
Rozkosz wypełniła mnie

Lepszy raj i gorsze piekło
Krótka chwila i cała wieczność
Tylko jedno mam pytanie
Kiedy znowu się to stanie

Odpowiedzi szukam w tobie
Uśmiech twój mi wszystko powie
Wiem że podobało się
Rozkosz wypełniła cię

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Rafael Marius
      Oda nie do młodości lecz do śnieguliczki

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      @andreas Śniegu mało to i sławy nie staje.
    • mariusz ziółkowski
      bez nawigacji

      Przez mariusz ziółkowski · Opublikowano

      być może sen jest furtką do światów inaczej podjętych decyzji   wyborami określam tylko kierunek z nadzieją że nikt nie przestawi dróg w nieskończoności możliwych zawsze będzie tylko jedna nawet wtedy gdy powiem nie   gdzieś już widziałem te oczy ten sam głos wyrzucił mnie z łóżka przed budzikiem   poznam cię kiedy zaśniesz pod drogowskazem w kolejnym gdyby zmienimy plan   jutra są bezradne przed świtem
    • Andrzej P. Zajączkowski
      Lord Byron - Twe Dni Skończone (Thy Days Are Done)

      Przez Andrzej P. Zajączkowski · Opublikowano

      Twe dni skończone, twa sława się zaczyna; W kraju twym pamięć zagości O zwycięstwach swego wybranego Syna, O jego miecza ostrości! O polach odzyskanych i jego czynach, O przywróconej wolności!   Choć poległeś, póki nam jest wolność dana Smaku śmierci nie zaznasz tu! Ta krew z twoich ran tak ofiarnie przelana Nie rozpłynęła się w mchu: Krąży dziś gorąca, w nasze żyły wlana, Twój duch wciąż żyje w naszym tchu!   Twe imię, okrzyk bojowy, przez oddziały Nasze w boju wykrzyczany! Twój upadek, jak hymn wzniosły przez chór biały Dziewiczych głosów śpiewany! Płacz i smutek nie są godne twojej chwały: Nie będziesz opłakiwany.   I Byron: Thy days are done, thy fame begun; Thy country's strains record The triumphs of her chosen Son, The slaughter of his sword! The deeds he did, the fields he won, The freedom he restored!   Though thou art fall'n, while we are free Thou shalt not taste of death! The generous blood that flow'd from thee Disdain'd to sink beneath: Within our veins its currents be, Thy spirit on our breath!   Thy name, our charging hosts along, Shall be the battle-word! Thy fall, the theme of choral song From virgin voices pour'd! To weep would do thy glory wrong: Thou shalt not be deplored.   Wiersz z 1815 (data publikacji) poświęcony greckim powstańcom walczącym przeciw Turkom. Nie mówi o nikim konkretnie, bohaterem jest "nieznany żołnierz". Byron sam odda życie w tej wojnie (w 1824), wskutek choroby co prawda, nie w walce, ale i tak jest przez Greków pamiętany jako megalos kai kalos - wielki i dobry. Przedmieście Aten - Vyronas nosi jego imię.
    • Duch7millenium
      Szczerość

      Przez Duch7millenium · Opublikowano

      Ludzi szczodrego serca I dobrych manierów Charakteryzuje to, że prawdę mówią nawet w kościele Iż złe są ich czyny i pragną by złe pozostały   Nie ukrywają swojej miłości wobec istot zbuntowanych, a sercem swoim bliżej są prawdy bożej zgodnie z wiarą w to, co nadprzyrodzone.   Lepszy jest ich bezkresny fałsz wobec profanum Ponieważ nie dziwią ich rzeczy brzydkie Nie brzydzą rzeczy piękne A w ich umyśle brak skazy wobec siebie   Skalali się lecz skalanie swoje uznali Swoją bezradność wobec niej przypieczętowali świadomą dumą Uznając się za proch, jak proch żyją, Chwilą piętnując każdą sekundę, Sekundą pieczętując wieczność na peryferiach egzystencji   Prawda taka jest, że balansując na krawędzi norm Ślizgając się po cyrografie kłamstw, na krwi niezłomnego przeznaczenia strach w nich zaginął, zaginęło życie.   Jeżeli są ludzie żywi i są ludzie martwi.. To tutaj już nie ma czego nienawidzić oni bowiem rozszarpali swoje dusze, posłusznie czyniąc to, co demony rzucą na tacę   Pewne rzeczy stoją na głowie Inne właściwie też. Wszystko do góry nogami Dzieci próbują być dorosłe Starzy dziecinnieją A czas mija wstecz Pozbawiając ludzkość Resztki racjonalnego rozumu   Być może dlatego rzekło się, iż na początku był chaos?   W tej samospełniającej się przepowiedni stoją cheruby u bram początkowych wrót ku radości.   Lecz tu chyba ktoś komuś wmówił, że by żyć wiecznie trzeba palnąć sobie wzajemnie w łeb.         Ja będąc w tym kościele, szczerze wyznaję, że najchętniej zburzyłbym go, gdy z ambony wybrzmiewają słowa: "powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja"
    • UtratabezStraty
      Obraz wspomnień

      Przez UtratabezStraty · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...