Tatry-Jaskinia

[Józef Bieniecki]

Tatry-Jaskinia

Pełna mroku i chłodu,
Wodnych cieków i lodu,
To chodnikiem ucieka i spada.

Okiem studni zastrasza,
Korytarzem zaprasza,
Ciemną sztolnią się w prawo układa.

Z lewej otwór"przezioru",
Okiennego otworu,
Orginalne widoki tatrzańskie.

W oświetlonej komorze,
Lśni na ścianach w kolorze,
Jak nie skalne,a komnaty pańskie.

Wąskim stromym tunelem,
Kończy oczom wesele,
I zagłębia się w czeluść bez końca.

To zwaliska kamienia,
U skalnego sklepienia,
Kogo ręka tajemna je strąca.

To się znowu rozdziela,
Chodnik w wiele powiela,
I wplątuje w labirynt bez końca.

Letni powiew przeciągu,
Chodnik wskaże ci w ciągu,
Bo byś został jak dusza-
błądząca.

Józef Bieniecki