Jeden z dwunastu-Lipiec

[Józef Bieniecki]

Jeden z dwunastu- Lipiec

Lipcowym miodem pachną łąki ,pola,
Złoci się ,srebrzy życiodajna rola.
Chlebem pachnąca i mlekiem płynąca,
Dojrzewa tchnieniem palącego słońca.

Szalę przechyli już niedługo Hanka,
Chłodu oddechem,wieczorów,poranka.
Nie ma to wpływu na dalsze wzrastanie,
W sadach,ogrodach,wspólne dojrzewanie.

Dzień choć się chyli to słonko wysoko,
Puszcza ku światu wesolutkie oko.
Nie musi mówić,rozumią się wszyscy,
Przez wieki całe byli sobie bliscy.

A lato kroczy w powabnej sukience,
Słonko spogląda w oczęta panience.
I podniecone akwarelą kwiatów,
Po nocy chętnie przybywa z zaświatów.

Uwielbia patrzeć na kwitnące łąki,
Młodą latorośl,rozwijane pąki.
Dane przez Boga na daru patenie,
Zdobiąc tu ziemię-jak gwiazdy sklepienie.

Józef Bieniecki