Miód

[Józef Bieniecki]

Miód

Lipcowy miodzie kto ci zdzierży w smaku,
Gdy odcedzony spływasz z wybieraku,
Złoto ze smakiem i zapach w bukiecie,
W słonecznych zdrojach wypluskanych w lecie.

Ty się uśmiechasz bursztynu rumieniem,
Życiem słoneczka zasilasz promieniem.
Dla ciała mowa, dla duszy natchnienie,
W każdej drobince jesteś pokrzepieniem.

Cudem rozkoszy podniebienie pieścisz,
W smaku ,zapachu promieniujesz treści.
Lip zasiedziałych w polu,od wieku staruszki,
Wierne tej ziemi miododajne strużki.

Walory twoje poznał niedżwiedż stary,
Z barci podbiera miodowe puchary,
Mimo obrony o miód dzielnie walczy,
By rozkoszować, wzmocnić podmiot starczy.

Przez ludzi zawsze hodowany w ulach,
Na dworach pańskich i na stołach króla.
Na miejscu pierwszym pucharami pity,
Póki żył w Polsce duch Rzeczpospolitej.

W zdrowiu i smaku nikt cię nie zastąpi,
Smakosz nie tylko ,w walory nie wątpi.
Boski napoju,w niewielkim procencie,
Masz pośród wielu nieustanne wzięcie.

Józef Bieniecki