Tatry-Urwisko

[Józef Bieniecki]

Tatry-Urwisko

Bezdenna przepaść ukołysze,
Nutkami głuchej ciszy.
Słyszę ,nie słyszę,nic nie słyszę,
Choć dzwoni w skalnej niszy.

Żywiołem Boga okiełzana,
Nie stanie ludzka noga.
Żywiołem,czasem przeorana,
Osłoni skalna droga.

Po krzesanicach wiatrem spływa,
Lub deszczem łez, strumyki.
W studni urwiska wiatr zatrzyma,
Zgubione chmur kosmyki.

Na dolnej półce,nad urwiskiem,
Szarotka uczepiona.
Jedyny kwiatek jej siedliskiem,
Dla świata skał stworzona.

W głuchej przepaści- wieczne mroki,
Wraz z ciszą wypełniają.
Dziwne tajemne jej uroki,
Na ścianach zawieszają.

Jednako z dołu jak i z góry,
Gdy spojrzysz świat kołuje.
Te bezimienne Tater córy,
W górzysty świat wpisuje.

Józef Bieniecki