Tatry-Piętro laśw

[Józef Bieniecki]

Tatry - Piętro lasów

Zachwyca zawsze.
Podgórza piękno, których szata ciemna,
Wspina się w niebo, choć ciągle przyziemna.

Mieszańce lasu.
Smreki i buki, a także dębiny,
Na piętrze kończą, u kosodrzewiny.

Rodzynki lasu.
Królewska limba, na granicy siada,
W sporze o wszystko z wierchami przegada.

Sosny krasnale.
Kosodrzewina, ma swoiste zdanie,
Na limby dyskurs i gór zadumanie.

Stęsknione hale.
Na piętrze muraw choć owiec nie pasą,
Wiatr wyśpiewuje pradawnym juhasom.

Pieśnią powraca.
Halny pamięta i często przygrywa.
Sabały śpiewkę czasami wyśpiewa.

Na nieba skłonie.
Po wierchach skalnych i ku orlim gniazdom.
Tu tego piękna siedzib wiecznym gazdom.

W cichej zadumie.
Błądzę szczytem cicho,
Gdzie księżyc bywa, a nie dotrze licho.

Józef Bieniecki