Świętojańska noc

[Józef Bieniecki]

Świętojańska noc

Niebo strojne, pewnie Stwórca wiedział,
Że na łące nieba będzie właśnie siedział.
Gwiazd tysiące - bezkresne połacie,
Srebrny księżyc w granatowej szacie.
Masz odczucie z wyciągniętą ręką,
Jakbyś nieba dotknął szatę miękką.
Były tuż, tuż, są w twoim zasięgu,
Nie wiszące w nieba widnokręgu.

Słowik z dawna, wiecznie romantyczny,
Wpisał w niebo swój talent muzyczny,
Nie opuszcza jednej nutki z tonu,
Muzykują dla Bożego Tronu.

Skrzypeczkowa gra orkiestra polna,
Pojedynczo, wirtuozi z wolna,
W końcu gromko smyczkowa kapela,
Pod słowika, muzyczką z wesela.

Wiatr zawiesił wieczorne chimery,
I podkładem posłużyły szmery,
Które cichym i sennym potokiem,
Pieśnie niosą otulone mrokiem.

Świętojańskie małe świecidełka,
Nocy letniej niebiańska perełka.
Razem z gwiazdą, która z nieba spada,
W pięcioliniach muzykę układa.

Józef Bieniecki