Tatry-Odbite piękno

[Józef Bieniecki]

Tatry -Odbite piękno

W niebo wklejone kopiaste szczyty,
W turkusie skłonu wpisane,
W lustrze jeziora obraz odbity,
Pławią się -malowane.

Gdy księżyc wzejdzie pogodną nocą,
A srebrna poświata kryje,
Ołowiem ciemne,w srebrnych obrysach,
Drżą całe,duch gór w nich żyje.
W zmarszczonej wodzie gwiazdki na fali,
Wyrywa góry z bezruchu,
Wszystko się dzieje w podwodnej dali,
Olbrzymy w głębin posłuchu.

W dalekim pięknie majestat ciszy,
Boskie tworzy ołtarze,
Rozmowę serca z przyrodą słyszysz,
Usypia świata miraże.

Boskiego Mistrza dłuto rzeżbiło,
A pędzel wskrzesił potoki,
Lustro jeziora tu powieliło,
Wszech malowideł uroki.

Wplątany w ciszę, w dal gdzieś odpływam,
Wiszę w bezkresie świata.
Z pierwszym promieniem słońca przybywam,
Nowym mnie pięknie omiata.

Złotą już lampę w niebie zawiesił,
Bym Stwórcy dziełem się cieszył.
I umiał Boga podziwiać w dziele,
Myślą obłudną nie grzeszył.

Józef Bieniecki