bez tytułu

[Jacek Żeromski]

A gwiazdy drwią sobie z czasu
W rozemglonej chmurze pyłu
świecą jasnym światłem u źródeł środka
I jarzy się supernowa
echem wieczności gazy płoną
ponad wszelką skalę wymyka się ciepło
Gdzieś daleko nad kulistą powierzchnią
stopił się ostatni pancerz międzygalaktycznego sterowca
Mkną krągłe olbrzymy w przestrzeni wszechświata

[Stary_Kredens]

Pozbądź się zaimków - ich, jej a będzie o wiele lepiej

[Kristoforus]

Namalowałeś obraz imponujący. Obraz wszechświata. Sam wszechświat budzi respekt, pobudza wyobraźnię, ciekawość, ale i uczy pokory. Czy chciałeś czytelnikowi coś jeszcze przekazać?
Pozdrawiam

[Jacek Żeromski]

stary Kredensie,

dziękuję za podpowiedź.Rzeczywiście nie zauważyłem,że nadużyłem tych form -szczególnie "jej".Po likwidacji tych zaimków stwierdziłem,że wymowa wiersza jest bardziej wyrazista,bardziej ostra.Także poprawiłem zgodnie z Twoją sugestią.I w jednym miejscu dodałem jedno słowo.

jeszcze raz: dziękuję.

Kristoforusie,

chodziło mi o pokazanie jakim pyłem jest człowiek wobec ogromu wszechświata.Jak chwilowe jest jego życie w porównaniu z życiem gwiazdy.Dla mnie samego ta wiedza o wszechświecie jest porażająca.Szczególnie właśnie poruszają mnie kwestie związane z temperaturami,prędkościami i długością życia tworów wszechświata.Jest to wszystko wprost niewyobrażalne.Stąd musiał powstać taki wiersz.I jeszcze jedna sprawa tu przeze mnie poruszona: kwestia poziomu naszego rozwoju cywilizacyjnego w odniesieniu do możliwości eksploracji kosmosu.Nasza cywilizacja ma mimo wysokiego i obecnie szybkiego poziomu rozwoju znikome,powtarzam, znikome możliwości podróżowania we wszechświecie.Ta świadomość powoduje,że stawiam sobie pytania-czy kiedykolwiek takie eksploracje kosmosu będą możliwe?Jest to dla mnie wątpliwe,abyśmy w ogóle kiedykolwiek dotarli do choćby trochę odległych punktów we wszechświecie.
To tyle.