okres dojrzewania

[Piotr_Strzałecki]

dojrzałem jak zgniłe jabłko spadłe z drzewa
by palić dzisiaj zdjęcia naszych wspomień
być może przeżyjemy coś ponownie
lecz dziś tu Twoich zdjęć nie trzeba

tak byłaś mi jak rodzina
dobrze wyszliśmy jedynie na zdjęciach
Twój uśmiech, nosek, ucho, ręka
ten podstęp, plan, śmiech i kpina

dojrzałem jak na sośnie zgniłej śliwki woń
by odpiąć od kluczy moje pół serca
z plastiku, dłonią drżącą jak dłoń starca,
zasłaniając drugą dłonią skroń

tak były te dni jak marzenie
nieosiągalne i nierealne, i nie prawdziwe,
kochałem obrazek, Ciebie-niby
Nie Ciebie, nie osobę, tylko cienie

nie dojrzałem tylko, by spalić
te zdjęcia, te prawdziwe, na papierze
i choć w Twą miłość już nie uwierzę
to chciałem dla Ciebie tylko żyć

A Ciebie
nie ma

[Dawid Rt]

Zgniłe jabłka raczej już nie dojrzewają...

[Piotr_Strzałecki]

Racja
i co w związku z tym?

[Dawid Rt]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Proponuję usunąć zgniłe części z wiersza, po prostu " dojrzałem jak jabłko " .

[Piotr_Strzałecki]

No ale ja nie dojrzałem jak jabłko.
Tylko jak zgniłe jabłko.
Jabłko, którego się nie zerwie, które za długo dojrzewa, gnije. To chyba logiczne, i nie trzeba mieć sadu, by o tym wiedzieć.