Sic transit (cz. 2)

[Leszek_Dentman]

10

Po upływie kilku minut dumny Ali wprowadził do kantoru kandydatów na morskich wilków.
– Macie panowie naprawdę ogromne szczęście. Prawie cudem udało mi się znaleźć dla was odpowiedni statek.
– A widzisz, grubasie, nie mówiliśmy?
– Tak, ale miałem z tym trochę kłopotów. A poza tym, jak wam już mówiłem jest spora kolejka chętnych do tej roboty.
– Jaki to statek?
– Bardzo piękny. Nowoczesny.
– Przestań się zgrywać! Jak się nazywa?
– Pomalutku, panowie. Najpierw trzeba będzie wyłożyć trochę grosza... Normalna prowizja, plus pięćdziesiąt procent ekstra.
Jeden z mężczyzn nie mógł się już powstrzymać:
– Ty draniu! – wyciągnął z kieszeni sprężynowca – Ja ci pokażę ekstra procenty!
– Daj spokój. – zmitygował go Jones, – Nie ma się co denerwować. Przepraszam za kolegę panie Sulejman. To oczywiste, że należy się panu specjalny dodatek. – po czym wyjął z portfela plik banknotów i zaczął wykładać po jednym na wyciągniętą dłoń pośrednika. – Wystarczy.
– Pan chce mnie zrujnować. – Sulejman zrobił żałosną minę – Mam na utrzymaniu zonę i dzieci. I musiałem podpłacić konkurencji.
– No, dobrze. Masz tu jeszcze piątaka i kup za to nowe klapki synowi. A teraz gadaj, jak nazywa się ten statek!
– „Santa Maria”. Zgłoście się zaraz na nabrzeżu indyjskim.
– „Santa Maria”? Ładnie się nazywa. Pasuje nam.
Mężczyźni opuścili kantor i udali się w kierunku portu.
Było już ciemno, gdy porucznik Stewart wrócił do kantoru.
– Dobry wieczór, panie Sulejman. Dziękuję za tych ludzi. Co prawda ich książeczki żeglarskie nie są rewelacyjne, ale za to wyglądają na autentyczne, a to już jest coś, jak na dzisiejsze czasy.
– Ależ, panie poruczniku! To są najlepsi ludzie, jakich mógłbym znaleźć w całym mieście. Nie, co ja mówię, najlepsi na całym wybrzeżu.
– No już dobrze. Ile się należy?
– No wie pan… Normalna prowizja, plus extra dodatek, to razem wyniesie sześćset...
– Czyli dopłacam dwie stówy?
– Tak.
– O.K. – Stuart położył na blacie kilka banknotów i opuścił lokal.



11

Była ciemna, bezksiężycowa noc. „Santa Maria” lekko kołysząc się na falach rozcinała dziobem granatową topiel oceanu. Załoga pogrążona była w głębokim śnie; tylko na mostku kapitańskim panowało skupienie. Wachtę trzymał porucznik Stewart, marynarz pilnujący steru oraz, za uchylonymi drzwiami kabiny łączności, kręcący gałkami swojej aparatury dyżurny telegrafista.
Wtem drzwi sterówki otworzyły się z impetem uderzając o ścianę i do wnętrza wpadło trzech uzbrojonych w pistolety mężczyzn. Byli to ci sami ludzie, którzy ostatni zamustrowali na statek.
– Ręce do góry! Nie ruszać się!
Porucznik i sternik posłusznie unieśli ręce.
– Cóż to znaczy, Jones? – zapytał zaskoczony Stewart. – Przecież to jest zwyczajny akt piractwa.
– Jonesem byłem dla pana do dzisiejszej kolacji – uśmiechnął się ironicznie człowiek nazwany Jonesem. – Moje prawdziwe nazwisko, jak i nazwiska moich przyjaciół brzmią nieco obco dla pańskich anglosaskich uszu, proszę więc wybaczyć, że się nie przedstawię.
– Cieszę się z tego.
– Cieszy się pan? – Jones nie ukrywał zdziwienia.
– Tak, bo to oznacza, że nie zamierzacie nas zabijać.
– Od momentu poznania podziwiałem pańską inteligencję, porucznik. Ma pan rację, pod jednym wszakże warunkiem...
– Tak?
– Bezwzględne podporządkowanie się moim poleceniom.
– Jeśli nie mam innego wyjścia... – Proszę jednak nie zapominać, że, gdy tylko ta sprawa się zakończy uczynię wszystko, żeby wsadzić pana za kratki.
– Proszę się nie łudzić. Więzienia dla mnie jeszcze nie wybudowali. Jones zauważył, że radiotelegrafista wykorzystując nieuwagę intruzów usiłuje nadawać jakieś sygnały alfabetem Morse'a. Potrącił łokciem jednego z kompanów i wskazał mu ruchem brody radiokabinę. Seria z automatu przerwała ciszę i radiotelegrafista niemal przecięty na pół osunął się na podłogę. Morderca podszedł do leżącego i trącił go nogą.
– Nie żyje. – oznajmił.
– Należało mu się – skwitował Jones. – No widzi pan, co może się przytrafić nieposłusznym chłopcom? Uprzedzam pana, że cała pokładowa załoga z kapitanem włącznie spokojnie wypoczywa w pomieszczeniu zęzy, natomiast chłopcom z maszynowni zatrzasnęły się drzwi, a klucz gdzieś się zawieruszył. Teraz biedacy w żaden sposób nie mogą się z niej wydostać... No, chyba, że kominem – roześmiał się.
– Co ma zrobić? – zapytał Stewart.
Proszę zatrzymać tę balię!
– O.K. – Stewart przekazał do maszynowni odpowiednie rozkazy i już po chwili praca maszyn stała się ledwo wyczuwalna.
– Dobrze. Teraz proszę o podanie dokładnej pozycji.
– Stoicie w lekkim rozkroku z automatami an wysokości pasa...
– Bardzo dowcipne... Proszę podać pozycję statku! Tylko bez żadnych kawałów, bo załatwimy następnego.
– Niestety mamy awarię nawigacji satelitarnej, ale przed chwilą skończyłem obliczanie.
– To świetnie, – Jones ponownie zaczął ironizować. – bardzo nam pan pomógł. Zawsze pana lubiłem i okazuje się, że miałem dobre przeczucie. Porządny z pana chłop.
– Nie ciesz się Jones, czy - jak się tam nazywasz - przedwcześnie. Jeszcze cię dopadnę.
Jones lekceważąco wydął wargi i podszedł do stołu nawigacyjnego. Oderwał fragment leżącej na nim mapy, zapisał na jej odwrocie pozycję statku po czym wręczył go trzeciemu z napastników.
– Wiesz, co masz z tym zrobić...
– Jasne, Mos...
– Zamknij się, durniu! Bez imion!
Skarcony pirat przeszedł do radiokabiny, siadł przed konsolą i po dostrojeniu aparatury zaczął nadawanie. Tymczasem statek zaczął łagodnie zwalniać, aż w końcu całkowicie znieruchomiał. Jones ze wspólnikiem wyprowadził zakładników ze sterówki.