****

[Jakub Ciechanowski]

W ciemnościach stoję, sam na przestrzeni niezmierzonej.
Nagle światło zapala się w tunelu, lekko rażąc w oczy.
To ona... Ta która zauważyła mnie cierpiącego.
Ta która wyzwoliła mnie ze szponów ciemności.
Z tego miejsca żalu i rozpaczy nieskończoności.
Spojrzała na mnie z uśmiechem pięknym...
Powiedziała "Kocham Cię, już zawsze będziemy razem".
Wyglądała na zwykłą dziewczynę, ale samym uśmiechem uszczęśliwiła i uradowała,
bardziej niż tony złota.

Ech... Ale to tylko sen... Sen którego nienawidzę i który kocham.
Sen ten jest piękny, ale świadomość że to nigdy się nie spełni,
boli niczym sztylet wbity w serce. Którego nie da się usunąć...