Tatry-Gromniczna

[Józef Bieniecki]

Tatry-Gromniczna

W wiecznym kościółku u Tater podnóża,
Śnieżne zamiecie tumanem omiata,
Wtulony w śniegi,nic mu śnieżna burza,
W święto Gromnicznej-Pani wszego świata.

Przytulne ciepło gromnic mrugających,
Błogie z świątyni czyni przytulisko,
Serca otwiera ludzi się modlących,
W serca wtulone, jest tu z nami blisko.

W Maryjnym hymnie pieśni zapomniane,
Wzruszają serca,lud śpiewa ze łzami,
Serdeczne bliskie i takie kochane,
Matko Gromniczna-Ty módl się za nami.

Po drodze życia my którzy idziemy,
Światłem oświecaj wiecznej Twojej Łaski,
Wspieraj ,gdy w końcu do brzegu dojdziemy,
Niech wieczną drogą jaśnią Twoje Blaski.

W domu ,gdy staniesz na granicy progu,
Gromnicę wzniesiesz poświęconą Bogu,
Krzyżem zaznaczysz domu gospodarstwo,
I zwierząt trzódkę i całe włodarstwo.
I Krzyż nakreślisz w białe szczyty Tater,
Z których powodzią spływa halny wiater.

Wspólnie z palmami w ścianie zawieszona,
Jej światłem tarczy okryje obrona,
Łagodzi burze,wszelkie nieszczęść smutki,
Które zagrożą-gdy człowiek malutki.

Gdy dnia doczekam,spokojnej starości,
A Bóg zezwoli w ramach Swej miłości,
Oczyścić duszę ,gdzie życiowa rana,
Spłonie w modlitwie mojej i kapłana.
Na śmierć swą będę czekał przy gromnicy,
Czekał na pomoc -od Bogarodzicy.

Józef Bieniecki