Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Ja wiem kto mi siły dodaje
chociaż dzisiaj tym kimś
jest tylko moja myśl o nim.

No to tym bardziej jestem
wdzięczny temu komuś
bo żyje ten ktoś dla mnie
(jakby nie umarł wcale).

A przynajmniej tyle dobrego
temu komuś zawdzięczam
że mi się raźniej z nim żyje.

Nie razi więc mnie i nie poraża
że nie ma mnie bez tej osoby
która to zaiste że jest ze mną
(żeby tylko samą myślą o niej).

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jak najbardziej, bo nie miałem jedną osobą zaprzątniętą głowę (żeby tylko głowę) pisząc ten wiersz. Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


I zapewne dotąd będzie to dla Ciebie mega bełkotem i to wtórnym, dopóki Twoje znawstwo literatury będzie, tyle samym mega bełkotem (acz nie wtórnym, a pierwszorzędnym), co Twoja krytyka będzie, bo musi być tak nienawistna, że małostkowość przy niej jest szczytem Twojej kultury. Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Zapewniam Cię, że wiersz sobie dobrze radzi i poradzi sobie wszędy bez względu na to, czy Ty będziesz czy nie będziesz wstrząśnięta bezsilnością tego niby-wiersza. Ale czyż ja mogę się dziwić Twojej ocenie, oceniasz przecież według tego, co Ci jest najbliższe, czyli własnej twórczości i własnych możliwości. Być może jeszcze czerpiesz z jakichś przychylnych Ci wzorców. Ot, i wszystko. Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nerwiki puszczają, żeby tylko wobec mnie (bo przecież to jest publiczne forum). No i w końcu jest tak, i pewnie zawsze będzie, że to, co ja piszę świadczy o mnie, a co Ty piszesz świadczy o Tobie. I nie pomogą Ci żadne zaklinania, ani pobożne życzenia. Po prostu, trzeba jeszcze sobą coś reprezentować, żeby być kimś. Zastanów się więc uważnie, co sobą reprezentujesz i kim jesteś, już mniejsza z tym, wobec kogo; bo choćby i wobec głupca ostatniego, czy idioty pierwszego, czyż przede wszystkim nie trzeba być człowiekiem, a potem dopiero mądralińskim mądralą. Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


bardziej merytorycznie nie umiem, więc może pomyśl co by tu zmienić. "temu komuś" też by ulżyło, gdyby poczytał o sobie ciutek skromniej. Przykro mi WiJa, ale przedobrzyłeś i to na całego, łącznie z klecho-podobnym wydźwiękiem przedostatniego wersu, z "zaiste" w roli głównej.
Pozdrawiam
PS
Myślę, że jeśli nawet jest to wiersz prześmiewczy o "tym kimś", dzięki któremu to i tamto - to tak na mojego nosa, raczej mało skuteczne to będzie, przeciwnie może ubawić.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


bardziej merytorycznie nie umiem, więc może pomyśl co by tu zmienić. "temu komuś" też by ulżyło, gdyby poczytał o sobie ciutek skromniej. Przykro mi WiJa, ale przedobrzyłeś i to na całego, łącznie z klecho-podobnym wydźwiękiem przedostatniego wersu, z "zaiste" w roli głównej.
Pozdrawiam
PS
Myślę, że jeśli nawet jest to wiersz prześmiewczy o "tym kimś", dzięki któremu to i tamto - to tak na mojego nosa, raczej mało skuteczne to będzie, przeciwnie może ubawić.
Z ręką na sercu mogę Ci powiedzieć, że ja najbardziej napracowałem się nad tym, co Ty byś chętnie (i być może nawet potrzebnie) zmienił. Zdaję sobie jednak sprawę, że ten wiersz tym kimś w różnych odmianach, że tak powiem uprymitywniłem , ale wierz mi, że tak specjalnie chciałem, oprócz tego, że daje to też pewnego rodzaju grę słów. A co do słowa zaiste , to jest to łącznik między światem samych dusz, a światem dusz w ciele, czyli coś, co ma uwiarygodniać połączenie żywotów niebieskich z żywotami ziemskimi. No i nie jest to wiersz prześmiewczy; ale jak uważam, w miarę zabawny sposób poruszyłem sprawę, dla wielu tylko śmiertelnie poważną. Dzięki za wgląd. Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Chyba to jest marzenie ściętej głowy, a przynajmniej sprawa, nie jednej, nie dwóch, nie trzech, a z kilkunastu osób. I każdy wie swoje i najlepiej. I bądź tu mądry i pogódź się z wszystkimi; zwłaszcza z tymi, dla których zgoda jest obrazą (tyle honorową, co bez mała śmiertelną). Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Niech więc i tak jest, skoro nie możesz przejść obojętnie, a właściwie nie mógłbyś darować sobie, że zaprzepaściłeś okazję pokazania się z jak najlepszej strony. Mogę więc sobie tylko wyobrazić, jak wygląda Twoja najgorsza strona; którą, mam taką nadzieję, nigdy przenigdy przed nikim nie będziesz musiał odsłonić. Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jakże ja mogę Cię obrazić, a przynajmniej nikt bardziej nie może Cię obrazić, niż Ty sam się obrażasz. Wybacz też, że nie skorzystam i nie pofatyguję się tam, gdzie mnie kierujesz. Może nie to, że mi szkoda czasu, ale nie mam zamiaru propagować odwracanie kota ogonem, co ciągle robisz pod moimi wierszami. Bo wiem dobrze, że nie oceniasz w imię sprawiedliwości, tylko rewanżyzmu. Lepiej więc Ty sam zastanów się dobrze, czym sobie człowiek więcej szkodzi, nienawiścią, czy nieznajomością rzeczy (którą najczęściej nazywa się głupotą). Bo jeśli nawet ja kiedyś, owszem nie postąpiłem w stosunku do Ciebie właściwie, bo postąpiłem po prostu pochopnie, to jednak, i bądź tego pewny, nigdy nie zniżyłem się i nie zniżę do tego, co Ty, albo z obłędu, albo z wyrachowania wyprawiasz. Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Rozbawiasz mnie, jacy wszyscy, czy Ty jesteś ślepy, czy udajesz, że jesteś ślepy. Tymi wszystkimi to ma być to towarzystwo, czyli TWA, których jest z kilkanaście osób, a choćby i było z kilkadziesiąt, to i tak jest im daleko do wszystkich. Ja naprawdę, nie tylko publikuje tu i ówdzie, ale też od czasu do czasu spotykam się z czytelnikami na żywo i wiem dobrze jaka jest kogo (ich) reakcja na moją twórczość. I zapewniam Cię, że nie jest taka zła (jeżeli nie jest wręcz dobra), jak Ty i kilka jeszcze osób usiłujecie mi, komuś i sobie za wszelka cenę wmówić.
Cóż ja na to poradzę, że moja twórczość przerasta współczesne skostniałe widzenie na twórczość. Ale mogę się tu odnieść (oczywiście nie porównując się z nimi), do wówczas współczesnego widzenia (odbierania) twórczości Norwida, czy Emily Dickinson, którzy za życia, tj. których twórczość najczęściej była (najogólniej mówiąc) lekceważona (trywializowana), i to tym bardziej, czym większy znawca (najczęściej akademicki) wypowiadał się o tej twórczości.
A co do inwektyw, to owszem wypowiedziane raz czy dwa razy przeze mnie, nie umywają się jednak do tych, których Ty i kilka osób nie szczędzicie mi przecież pod każdym wierszem. Ale i tak rzecz nie jest w inwektywach, tylko w tym, za co są te inwektywy, bo nie ulega wątpliwości, że przynajmniej mnie najbardziej obrywa się za to, że jestem niepokorny, a nawet wyzywająco napastliwy, czym jest pewnego rodzaju wiedza połączona z intuicją, czyli po prostu pewność siebie. I właśnie to najbardziej boli, zwłaszcza niektórych zasiedziałych, ale i nowoprzybyłych krytyków.
I żeby nie było, że uważam się za Bóg tylko wie kogo, bo na pewno nie jestem święty, a nawet na pewno mam więcej wad niż zalet, jednak rzecz także nie jest w tym, tylko w tym, że tak czy inaczej mam pewną obsesję na punkcie tego co robię. Ale czyż moja obsesja może się równać z Twoją obsesją polowania na mnie, jak już mówiłem i (z przyjemnością i z satysfakcją) powtarzam, bez mała za każde moje słowo. Widocznie zasługuję na to, zwłaszcza w oczach większych obsesjonistów. Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Skoro tak czujesz, a właściwie wolisz, Twój wybór, ale nie wiem czy wilka sytego i owcy całej. Ale wiem, że nie można dobrze dwóm panom służyć. Nawet jeżeli, jak kiedy, trzeba, tzn. tak jest najwygodniej. Chociaż ja byłem i jestem tego zdania, że najlepiej trzymać się tego, co najlepsze, czyli dobre i prawdziwe (jeżeli to nie jedno i to samo). I jeżeli ma się przekonanie do tego, co się robi, należy to robić z przekonaniem (bez względu, jeżeli nawet nie na wszystko, to na dużo). Pozdrawiam.
Opublikowano

Oxyvia J.
W podzięce, poniekąd Cię ukąszę. Bo czytałem niedawno Twój wiersz Dawne czasy , i moje zdanie o nim jest takie, że jeżeli nawet bardzo nie zepsułaś ten rymowany (zresztą dobry) wiersz, to i tak ma on jeden feler, mianowicie zrymowanie szkielne oddzielne . I to nawet w stosunku do pozostałych rymów, które są jak najbardziej OK! A właśnie, to jedno zrymowanie jest (przynajmniej jak dla mnie) zbyt nachalne, zbyt pełne, zbyt dźwięczne. Wystarczyłoby np. zrymować tak szkielne odrębne , żeby było (brzmiało), jeżeli nie wiele, to chociaż trochę lepiej. I przepraszam, że się wtrąciłem (i to jeszcze w tym miejscu). Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Niezmiernie mi miło:))
    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...