Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

o chmurne niebiosa a droga
ścieżka jedna
pochwyta ramiona bezsilne
jaskółka przyklasztorna

i nie wmówi nam świat swej
ogarnąć zmysłami
to rzeka domowa z odbiciem
najczęściej siebie

wrzosy kwitnieniem sierpnia
już zachwycają
przechodząc jeden drugiego
w zadumie

Opublikowano

Może jeden, góra kilka wersów bym zmienił. M.in., tj. przede wszystkim ostatni wers. Chociaż tak, jak jest, też jest dobrze, acz (jak dla mnie) trochę za oczywiście. Ale to w końcu nie jest mój wiersz, więc jakby nie było, jest i będzie dobrze. Wzięła mnie specyficzna wersyfikacja tego wiersza, która/co nadaje temu wierszowi dodatkowego znaczenia, można powiedzieć, że tajemniczości, a może, o ironio, i zadumy. Sam już nie wiem. Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



hmm..ja nad swoimi takimi tworkami to zastanawiam się nieustannie i coś bym pozmieniała,
właściwie rzaden wiersz nie wydaje mi się do końca skończony. Tutaj jednak chciałam wyostrzyć drogę, lecz może i nadałabym inną puentę nic jednak nie przyszło mi do głowy
wówczas. Dziękuję Ci za czytanie przede wszystkim i pozostawiony ślad. J. serdecznie Cię pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Jak to pisałam miałam raczej na myśli klasztor na Wigrach oraz zadomowione tam
jaskółki. Wiem, że dziwnie, mnie też, ale czy dziwnie znaczy niedobrze?
Dziękuję serdecznie za czytanie J.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Można tak powiedzieć Ewo, chociaż zapewne każdy człowiek miewa w swoim życiu
chwile zadumy, zamyślenia, wspomnień itp. nad zwykłym życiem. J. cieplutko Ci dziękuję
za wizytę (: i wszystkiego dobrego.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dziękuję serdecznie Natko bardzo mi miło, że czytasz nadal moje wypocinki
Dziękuję także za życzenia Bożonarodzeniowe niech to Narodzenie gości w
sercu Twoim przez całe życie. J. (:

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Roma Wow! To frapujący wiersz. Zestawienie aktu twórczego z estetyką BDSM jest niezwykle mocne i odświeżające. Tak o relacji z samym słowem, o dynamice władzy między autorem, tekstem a może i odbiorcą to jeszcze nie czytałam. "Klaps na goły wers" to genialny obraz - aż chce się spersonifikować ten wers. Fajnie przechodzisz z roli dominującej do uległej - raz autor panuje nad materią słów, a za chwilę staje się niewolnikiem własnej wizji czy idei. "Trytytkowo" - nie da się łatwo takiej więzi rozerwać. (W kryminałach teraz sprawcy używają wobec swoich ofiar trytytek - są niezwykle skuteczne). Ostatnie trzy wersy ("głębiej i mocniej, / lekko / nierealnie") połączenie intensywności, bólu i wysiłku z poczuciem lekkości i odrealnienia to kwintesencja momentu, w którym wiersz wreszcie "działa" i zaczyna żyć własnym życiem. Pisanie to akt totalny – angażuje nie tylko intelekt, ale całe ciało i psychikę. Pozdrawiam -y. :)
    • @andrew "dziś … dziś kobieta jest tajemnicą"   Ale za to mężczyzna (czyli połowa populacji)  jest nieskomplikowany - do życia potrzeba mu picie, jedzenie i tajemniczej kobiety. Bo podobno lubi rozwiązywać (i rozpinać)  zagadki.   Tak stwierdził pewien mądry mężczyzna. 
    • @Konrad KoperSkoro Los, to "powinien" zaznaczyć.  Przepraszam - nie powinnam się czepiać losu! 
    • Fajna sprawa dziadkami być zobaczyć w drzwiach szkraba małego gdy z wizytą przychodzi, do babci, dziadka swojego.   Wiadoma sprawa wszyscy tak mawiają dziadkowie bardziej wnuków niż swoje własne dzieci kochają, więcej czasu dla nich mają.   Gdy się babciom, dziadkiem zostaje niczym ptakowi skrzydła u ramion wyrastają, radość i duma rozpiera, gdy na ten świat przychodzi nasz mały skrzat.   Wnuki wiedzą, że dziadkowi ich kochają bywa czasem, że to wykorzystują, sprawa całkiem błaha jest gdy wnuki latek mało mają.   Nam los dwóch wnuków, urwisów sprawił w tym samym domku sobie mieszkamy, niczym Paweł i Gaweł z bajki znanej, my na dole oni na górze.   Nasz duecik ciągle nas odwiedza, my przed nimi drzwi szeroko otwieramy, bo jak tu nie witać takich skarbów kochanych.   Radości tak wiele nam dają, niczym skowronki czasem śpiewają, babcia zawsze coś słodkiego dla nich ma, dziadek zaś kieszonkowe da.   Taki już wnucząt przywilej póki dziadków mają być oczkiem w ich głowie, bo dziadkowie swoje skarby bardzo kochają.                               K.W.      
    • @RomaCieszymy się bardzo, ale ja nie jestem poetką. Nawet nie lubię tego określenia. Dobraliśmy się jako historyk i fizyk. :)  Najlepszy dobór naturalny pod słońcem. :) 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...