Niepodobna – czyja strata

[WiJa]

Nie ogarniam tego wszystkiego, co się z moim udziałem, bądź przy mnie dzieje. Bo to, co się dzieje beze mnie, bez mojego tak czy nie, a więc bez mojej akceptacji, czy negacji, to już ogarniam prędzej. Co by nie mówić - bliskość oddala, w takim sensie, że zniewala, a przynajmniej zasłania obraz. A z dalsza to zawsze można coś więcej zobaczyć, tyle więc wyraźnie, tyle całościowo, tyle w pełnym świetle, co to tak nie razi, nie boli, nie domaga się, nie wyprowadza z równowagi.
Po prostu bliskość na mnie (osobiście) wpływa deprymująco.
Gdzie bym więc nie był, czego i jak nie robił, jaki ja jestem niepewny, jaki niewiadomy, jeżeli nie tępy. A to po prostu mnie się nie rzuca na oczy, na umysł, na duszę, to, co się każdemu rzuca i narzuca. Ja tylko wiercę się (w miejscu), kluczę, szukam. I o dziwo, znajduję to, czego inni nie znajdują. A nie znajdują dlatego, bo wiedzą wszystko od razu i lepiej niż ja sam, i mało to innych.
Ale my inni (każdy swoiście) możemy o sobie powiedzieć - swoi ludzie, nie koniecznie na swoim miejscu.