A ludzie wciąż...

[Scorpio11]

A ludzie wciąż smutni.
Jakby szczęście dla nich wcale nie istniało.
Narzekają na los okrutny, jakby to coś zmienić miało.

Popadają w żałość.
Okazują słabość charakteru.
Wciąż się użalając.
Przegapiają szczęście w okamgnieniu.

Prą z duszą na ramieniu.
Śniąc o marzeń spełnieniu.
Wtopieni w tło o szarym zabarwieniu.
Sami sobie stwarzają masę problemów.

Wiecznie niezadowoleni skrzywieni w cierpieniu
Z krwią na sumieniu, wymierzając zło przeciw bliźniemu.
Pełni frustracji zjadanej w milczeniu

Wyrzuci z optymizmu, nasączeni naftą pesymizmu
Z przyklejoną łatką, tych co tylko patrzą.
Jak ucieka im życie z sekundą każdą.

Jak coraz mniej im płacą, jak coraz mniej znaczą.
W społeczeństwie pełnym zagubionych macho.
I tych matek co płaczą.
I tych kobiet co tańczą...