Poród i takie różne dyrdymały

Leokadia_Koryncka · 16 Sierpnia 2010

Noc z dwudziestego szóstego na dwudziestego siódmego marca była wyjątkowo ciemna i wietrzna. Pod nogami chlupotały zimne kałuże wody i śniegu, żadnych oznak wiosny.
Przyszły ojciec gnał na oślep byle szybciej po babkę Pietrysię, która odbierała porody po okolicznych wsiach. Była to jedyna babka, wiekowa i niezwyczajna. To ona parła przodem, co chwilę rzucając przez ramie:
- Głospodorzu! A nie zostawojcie w tyle. A włody toście uwarzyły tyle co trza?
Ojciec przerażony, bo w uszach świdrował mu krzyk rodzącej żony, chętnie zakopał by się pod ziemię, by nie iść dalej, gdyby Pietrysia nie wywinęła orła.
- O Jezusicku. Co za dupa chłop! A ciągnij ze mnie z ty ziemi! A prędzy! Nie wiadomło, co tam z wasom.
Zmęczeni i utytłani przyszli na czas, bo rodząca oprócz tego, że krzyczała wniebogłosy, to Pietrysia po zbadaniu orzekła:
- Jesce tak wartko nie bedzie, bło to pirse rodzenie i tam jesce nic nie widać.
Spokojnie uwarzyla wody, przygotowała czyste, choć mocno sfatygowane prześcieradła, a ojcu nakazała przyciąć knot u lampy, bo światła mało, a dymu i smrodu do krejsa, co znaczyło - dużo.
- Mateńko Tuchowsko! Róbcie co ze mną, bło chyba umirom - dało się słyszeć z izdebki.
- A cichojcie głosposiu, cichojcie - pocieszała Pietrysia.
Rodząca raz milkła, to znowu zanosiła się nieludzkim skowytem, a przyszły ojciec wreszcie odważył się i stanowczo powiedział:
- A radź ze babo co, bło przysięgom, ze jak się co stanie, to łeb ukręcę.
Pietrysia jakby nie słyszała. Gadając coś do samej siebie poszła do izdebki, a ojciec za nią.
- A Pietrysia to tak wiedzą cy to bedzie syn cy córka - odważył się zapytać.
- A wiem! Pewnie ze wiem. Jak bedzie marchewka i dwa łorzeski, to bedzie synek, a jak sikulycka, to dziurawy Włojtek.
Rodzenie przeciągało się, a Pietrysia co zbadała rodzącą, mruczała pod nosem:
- Łoj! Wielkie być musi, wielkie. - Głospodorzu, a nalyjcie mi ta z pół kwaterki, tak dlo kurasiu i na rece, zeby jakie paskudztwło w nie nie wlazło.
- O nie dej Błoże! Lepi naleję kwaterkę - postanowił ojciec.
Babka wypiła duszkiem, parę kropel wtarła w ręce, a rodząca słabym już głosem prosiła o zlitowanie. Pietrysia uznała, że czas na rodzenie.
- Głospodorzu, no to do robłoty! Ściągejcie łobrazy święte, nojlepi z Matkom Błoskom, na brzuch trza kłaś.
Żeby było skuteczniej, ojciec ściągnął wszystkie. Obrazy były ciężkie, w drewnianych ramach, co niektóry i pół ściany zajmował. Babka wszystkie położyła na brzuch nie majacej siły protestować rodzącej, ugniatając je rytmicznie swoimi rękami.
" Pod Twoją obronę uciekamy się" - na klęczkach, żarliwie i głośno modlił się ojciec, który pierwszy zobaczył córkę.
Matka zmęczona, ale bardzo szczęśliwa, na nic nie zwracając uwagi, tuliła dziecinę z głową jak szpic na czubek choinki. A Pietrysia wystraszonego ojca przyprowadzała do porządku.
- A co tak stoicie jak by wos kto wymiśkłowoł. Zrobi się co trza. Dawojcie niecułki to sie ją wychlasto, a i głowę sie tyz naprawi.
Kiedy dziecko wykąpane i skrępowane jak mumia poleżało chwilę przy matce, Pietrysia wzięła się za naprawianie.
- O! Tu z góry sie troseckę przyplascy to nalezie na błocki. Łowinie sie zeby tak złostało i gówecka bedzie jak korpiułek.
Gadając sama do siebie, sprawnie zaczęła formować głowę dziewczynki, jakby ta była z plasteliny.
Na nic zdały się protesty matki i ojca, Pietrysia ryknęła:
- A nie fłorykujcie na mnie skurcybyki jedne, a przecie jo ji drugi dziurki w dupce nie zrobiuła, a ino główeckę jak talala.

To prawda. Dziś mam całkiem zgrabną głowę. Chciałabym mieć dwie, choćby i za sprawą świętych, bo jak mawiają - co dwie głowy, to nie jedna.

Magda_Tara · 16 Sierpnia 2010

świetny tekst, ze znakomitą gwarą, kapitalnie zapamiętaną i doskonale użytą
brawo, Leoś!
gratulacje
;D

Leokadia_Koryncka · 16 Sierpnia 2010

Magu, bałam się gwarecki,
bo w jakimś sensie paści literaturę,
a i czyta się gorzej...

dzięki za miło o tekście:))
obaczym, co inni...

buziak!

Waldemar Kubas · 16 Sierpnia 2010