Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Najchętniej noszę czerwoną bluzeczkę,
taniutką, z wiejskiego bazarku,
spomiędzy truskawek i malin wybraną,
spod parasolki zielonej w krateczkę.

Srebrną nitką ozdobna, lecz kiczem nie drażni,
kieszonki maleńkie, tu i tam przyszyte.
Do nich na zmianę każdego dnia rankiem
wkładam … mojego pana z wyobraźni.


To taka maleńka, drobna figurynka
ze wspomnień, fantazji i marzeń.
Czasami w schowanku to jest, to zanika,
ach… to o nim króciutka myśl tylko.

Opublikowano

Schowanko to pieszczotliwie - schowek (słownik J.P.) , a figurynka z wyobraźni to jest w nim, to zanika. Nie jest to jasne? A wydawało, że tak. Dzięki za zainteresowanie. Pozdrawiam. E.

Opublikowano

Choć kieszonki maleńkie i przy moich gabarytach marzyć… nie mogę. To wiersz na tyle ponad tęsknotowy, że rzewnie przypomniał inną (suk)(pan)*ienkę.

Dla wzmocnienia odbioru pozwolę sobie powtórzyć mój wpis pod „niby nic”
PS Osobne podziękowania za diagnozę i z uśmiechem jak Twój figlarnym, przyjmuję a jak ją odebrałem oto;
Szczęsne perły
Majsterkowicz jestem
W swoim szczęściu wiecznie dłubię
Może jeszcze coś ulepszę
Ale los, w innym gra klubie
I perły rzuca przed inne wieprze

Opublikowano

Szczęscie ma ten pan z wyobraźni... To szczęscie może jednak krótko trwać, bo gdyby tak przez roztargnienie dostał sie do tylnej kieszonki ...dżinsów! Ajaj... Pozdrowienia, Eugi.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




A jednak, szukaj Dyziu pereł wciąż i bez przerwy. Nie majstruj przy szczęściu, ono samo wie, co ma robić,tylko nie przeszkadzaj...
Pewnie, że różne są (suk)(pan)*ienki, ale może gdzieś niedaleko jest ta perełka? Popatrz dokładniej. Ale się znowu wymądrzam! Winien jesteś Ty, bo pochwaliłeś za diagnozę, to już mi się wydaje, że wszystko mogę! Ale nie, nie mogę. Znowu figielek! Pozdrowienia serdeczne. E.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Ooo, Eugi, następny figlarzu! Wierszyk miał być "tęsknotowy"...! Ale skoro taka konwencja jest lepsza, proszę: Malutki pan jest mobilny. Ma rower w drugiej kieszonce! Gdy zbliża się zagrożenie prasą, on - myk na rowerek i ucieka w różowy świat iluzji. A w ogóle, niech nie łazi dokądkolwiek, tylko siedzi tam, gdzie go wsadzono! Pozdrawiam z wietrzykiem. E.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @huzarc   wiersz trudny, głęboki, ważny.   czytam go jako apel do nas, do społeczeństwa.   odzyskajmy myślenie i język, aby obronić swoją tożsamość przed systemem, który jest jednocześnie totalitarny i wadliwy.  zachowajmy zdolności do głębokiej empatii i widzenia przyszłych konsekwencji, zanim wszystko sprowadzi się do zimnych liczb. dostrzeżmy niepozorne zło zanim ono stanie się rzeczywiste.           na marginesie. skandynawscy kryminaliści -  to ci z powieści Jo Nesbo i Stiega Larssona. zachęcam do lektury : Policja, Upiory, Pragnienie oraz Millennium. warto !!!!       świetnie napisany wiersz !!!!!!  
    • Sypiam mało. To dlatego nie śnię. Żadnych obrazów, które widziałem w muzeach, żadnych postaci. Głuchy dźwięk przy pukaniu – wieczny ja, moja beautiful skull, my beautiful scalp. Klątwa dziewiątej symfonii – skoczne rondo lub szybki finał, kakofoniczny wrzask jak wyrok u neurologa – z drugiej strony neuroplastyczność, nowe połączenia dendryt – akson są jak koleje do nieznanych miejsc – gdzie mnie nie było, gdzie byłem, z kim, wczoraj, dziś – piłem, nie pamiętam nic, nie łykam nic na niepamięć i to samo nic, w listopadowych barwach, nudzi mnie. Ach, jaki czuję się zmęczony! To nic. Żadnych ciemnych obrazów! Żadnych kobiet bez oczu! Odejdź Modigliani! Dajcie mi dobry tekst, nie nic! Jedynie tekst, aktorów, dwie aktoreczki z pasją. Karta za kartką – dobre szycie – zanim padną, kartka po kartce, moje wierne psy, do nóg. Kompulsywnie, metodycznie – jak by powiedział Stanisławski (od ilu lat już gnije i w nosie ma method acting) po raz trzeci, oglądam dokument o van Goghu – jak można tak spieprzyć kościół w Auvers, sam bym nie kupił takiego obrazu; już bliższa mi postać doktora Gacheta – doktorat z melancholii, paskudna choroba mówiąc między nami, sypiam zbyt mało, żeby pisać o onirycznych postaciach, krajobrazach, Bogu. Żadnej ołowianej bieli! Jestem udręczony – odpalam papierosa za papierosem, przesypuję resztki wspomnień o tobie z dłoni do dłoni między rozedrganymi palcami, drążącym językiem spijając z podłogi uciekającą przestrzeń, czas.  
    • @Leszczym Musiałem odpocząć - zastanowić się, kiedy byłem najszczęśliwszy, czy wtedy, gdy publikowałem tutaj, czy tam, w pismach - tutaj. NIe przesadzaj z erudycją, podstawowa wiedza nieco czasem poszerzona i wielkie braki w niej. Dziękuję, że jesteś. 
    • @markchagall Świadomość to latanie pęknięć. Ale bardzo trafnie. 
    • @Robert Witold Gorzkowski   Robercie.   najważniejsze Święto - NIEPODLEGŁOŚĆ.   uczciłem jak należy bo kocham swoją Polskę.   ale wiersz - on jest o miłości. nie mogłem się powstrzymać :)   dziękuję.       @m1234   niezwykły komentarz      i wspaniałe granie !!!!!   dziękuję :)      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...