Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Mój świat ...


Rekomendowane odpowiedzi

Siedzę sam na szkolnym korytarzu
Kolejne osoby mijają mnie bezszelestnie
Rzucając mi czasami zdziwione spojrzenie

Jestem dla nich kolejnym cieniem człowieczeństwa
Zamkniętym we własnym umyśle
Jedynie samotność pomaga mi zachować resztkę istnienia
Zagubiłem się w ich świecie
Nie chcąc szukać w nim roli dla siebie.

Żyję kolejną samotnie spędzoną chwilą
Która po cichu popycha mnie ku końcowi życia tunelu.

Aż pewnego razu podchodzi do mnie dziwny gość
Proponuje lepszy świat ...
Podaje coś czego nie znam
I nagle ... mile odpływam od rzeczywistości
Wszystko zaczyna cieszyć mnie
Trudno się temu oprzeć
Nie wiedząc że to zgubne jest
Idę na całość
Lepsze samopoczucie też
I przez jakiś czas
Odbiegam w dal, zostawiając za sobą mój zepsuty świat ...

Ostatni raz zaciągam się ...
Przyszedł czas
Życiem zapłacić za ten lepszy świat.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Szkolny korytarz, mijający się ludzie, więc raczej niemożliwe, że robią to bezszelestnie...
Jest sporo innych fragmentów, które źle się czyta, są jakby nie do końca przemyślane...
Problem, na który zwróciłeś uwagę jest na pewno ważny i powinno się o tym pisać,
ale nie tak dosłownie... przykro mi, ale nie dla mnie ten zapis słów.
Serdecznie pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Aż pewnego razu podchodzi do mnie dziwny gość
Proponuje lepszy świat ...
Podaje coś czego nie znam
I nagle ... mile odpływam od rzeczywistości
Wszystko zaczyna cieszyć mnie
Trudno się temu oprzeć
Nie wiedząc że to zgubne jest
Idę na całość
Lepsze samopoczucie też
I przez jakiś czas
Odbiegam w dal, zostawiając za sobą mój zepsuty świat ...

To nie jest poezja, tylko zwykłe gadanie...
Okropne.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

To chyba przez szkołę ludzie teraz myślą, że napiszą co sobie myślą i to już jest poezja, a nie jest! To bardziej wygląda na jakiś wpis na smutnym blogu egzaltowanego nastolatka niż na poezję. Teraz powinieneś/powinnaś wziąć ten tekst, zastanowić się, co możesz z niego wyjąć, żeby nie stracił sensu i wyjmować. Wyjmować w sposób przemyślany i może będzie z tego poezja. Beznadziejna, ale już poezja.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Książę Adelajda A ja jestem ciekaw przez co Ty myślisz, że jestem jedną z tych osób, które uważają swoje teksty za poezję (i to może jeszcze górnych lotów?) ? Wklejam je na ten serwis nie dlatego żeby się nimi pochwalić, ale żeby przeczytać konstruktywną krytykę i w miarę możliwości wyciągać z niej odpowiednie wnioski.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nie zrażaj się, pisz dalej. Masz zdolności, które trzeba wytrenować i wyszlifować. Czeka Cię dużo pracy, ale warto. Jak najwięcej czytaj i pisz, czytaj i pisz, i nie zrażaj się niczyją arogancją. Każdy tak zaczynał, tylko nie każdy się do tego przyznaje - niektórzy udają, że od niemowlęcia są Wielkimi Poetami. :-)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nie zrażaj się, pisz dalej. Masz zdolności, które trzeba wytrenować i wyszlifować. Czeka Cię dużo pracy, ale warto. Jak najwięcej czytaj i pisz, czytaj i pisz, i nie zrażaj się niczyją arogancją. Każdy tak zaczynał, tylko nie każdy się do tego przyznaje - niektórzy udają, że od niemowlęcia są Wielkimi Poetami. :-)

Rozpalaj nadzieje w człowieku. Pewnie.
Nie myśl, że masz zdolności, nie myśl, że będziesz wielkim poetą. Potrzebujesz pisać i nic na to nie możesz poradzić, to pisz.


(arogancja, uwielbiam to słowo. Wprost je chłonę)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Rozpalaj nadzieje w człowieku. Pewnie.
Nie myśl, że masz zdolności, nie myśl, że będziesz wielkim poetą. Potrzebujesz pisać i nic na to nie możesz poradzić, to pisz.


(arogancja, uwielbiam to słowo. Wprost je chłonę)

Tak, to widać, że chłoniesz, ale skoro przychodzisz tu oczekując poezji, to dlaczego od siebie dajesz jedynie jakieś marne próby? Trochę to ze sobą sprzeczne.

Riposta, że dostosowujesz się do poziomu jest tak przewidywalna, że możesz ją sobie darować.

Nawet o niej nie pomyślałem. "Nie myśl, że masz zdolności, nie myśl, że będziesz wielkim poetą. Potrzebujesz pisać i nic na to nie możesz poradzić, to pisz." To zdanie bardzo do mnie pasuje.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ponad słowami i w przerwie pomiędzy tu jestem znajdziesz mnie w ciszy porozmawiasz bez słów to jest inny wymiar nie równoległy i nie prostopadły to nie matematyka litery za małe liryka umyka
    • @andreas Śniegu mało to i sławy nie staje.
    • być może sen jest furtką do światów inaczej podjętych decyzji   wyborami określam tylko kierunek z nadzieją że nikt nie przestawi dróg w nieskończoności możliwych zawsze będzie tylko jedna nawet wtedy gdy powiem nie   gdzieś już widziałem te oczy ten sam głos wyrzucił mnie z łóżka przed budzikiem   poznam cię kiedy zaśniesz pod drogowskazem w kolejnym gdyby zmienimy plan   jutra są bezradne przed świtem
    • Twe dni skończone, twa sława się zaczyna; W kraju twym pamięć zagości O zwycięstwach swego wybranego Syna, O jego miecza ostrości! O polach odzyskanych i jego czynach, O przywróconej wolności!   Choć poległeś, póki nam jest wolność dana Smaku śmierci nie zaznasz tu! Ta krew z twoich ran tak ofiarnie przelana Nie rozpłynęła się w mchu: Krąży dziś gorąca, w nasze żyły wlana, Twój duch wciąż żyje w naszym tchu!   Twe imię, okrzyk bojowy, przez oddziały Nasze w boju wykrzyczany! Twój upadek, jak hymn wzniosły przez chór biały Dziewiczych głosów śpiewany! Płacz i smutek nie są godne twojej chwały: Nie będziesz opłakiwany.   I Byron: Thy days are done, thy fame begun; Thy country's strains record The triumphs of her chosen Son, The slaughter of his sword! The deeds he did, the fields he won, The freedom he restored!   Though thou art fall'n, while we are free Thou shalt not taste of death! The generous blood that flow'd from thee Disdain'd to sink beneath: Within our veins its currents be, Thy spirit on our breath!   Thy name, our charging hosts along, Shall be the battle-word! Thy fall, the theme of choral song From virgin voices pour'd! To weep would do thy glory wrong: Thou shalt not be deplored.   Wiersz z 1815 (data publikacji) poświęcony greckim powstańcom walczącym przeciw Turkom. Nie mówi o nikim konkretnie, bohaterem jest "nieznany żołnierz". Byron sam odda życie w tej wojnie (w 1824), wskutek choroby co prawda, nie w walce, ale i tak jest przez Greków pamiętany jako megalos kai kalos - wielki i dobry. Przedmieście Aten - Vyronas nosi jego imię.
    • Ludzi szczodrego serca I dobrych manierów Charakteryzuje to, że prawdę mówią nawet w kościele Iż złe są ich czyny i pragną by złe pozostały   Nie ukrywają swojej miłości wobec istot zbuntowanych, a sercem swoim bliżej są prawdy bożej zgodnie z wiarą w to, co nadprzyrodzone.   Lepszy jest ich bezkresny fałsz wobec profanum Ponieważ nie dziwią ich rzeczy brzydkie Nie brzydzą rzeczy piękne A w ich umyśle brak skazy wobec siebie   Skalali się lecz skalanie swoje uznali Swoją bezradność wobec niej przypieczętowali świadomą dumą Uznając się za proch, jak proch żyją, Chwilą piętnując każdą sekundę, Sekundą pieczętując wieczność na peryferiach egzystencji   Prawda taka jest, że balansując na krawędzi norm Ślizgając się po cyrografie kłamstw, na krwi niezłomnego przeznaczenia strach w nich zaginął, zaginęło życie.   Jeżeli są ludzie żywi i są ludzie martwi.. To tutaj już nie ma czego nienawidzić oni bowiem rozszarpali swoje dusze, posłusznie czyniąc to, co demony rzucą na tacę   Pewne rzeczy stoją na głowie Inne właściwie też. Wszystko do góry nogami Dzieci próbują być dorosłe Starzy dziecinnieją A czas mija wstecz Pozbawiając ludzkość Resztki racjonalnego rozumu   Być może dlatego rzekło się, iż na początku był chaos?   W tej samospełniającej się przepowiedni stoją cheruby u bram początkowych wrót ku radości.   Lecz tu chyba ktoś komuś wmówił, że by żyć wiecznie trzeba palnąć sobie wzajemnie w łeb.         Ja będąc w tym kościele, szczerze wyznaję, że najchętniej zburzyłbym go, gdy z ambony wybrzmiewają słowa: "powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja"
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...