Piosenka mówiona prozą

[Kornelia Cudowiańska]

poznańskie dachy napęczniałe od snów
tłumne od lunatyków
niżej
panuje bezsenność
a ulice są złe nocą

na dachach poznańskich gwiezdny pył znajdziesz
znajdziesz wiatr – może pamiętasz co to takiego

dziś rozmawiam z sową na dachu poznańskim
z kominów ulatują sny modlitwy
i przekleństwa

rozchodzą się do adresatów
i Bóg nie ma wcale największych wpływów

Niebo jest tu zawsze sinoróżowe
ale wyobrazić sobie gwiazdy mogę
Powietrze faluje w rytm duszących wyziewów
palić papierosa mogę
żeby poczuć się istotnym

czuć się nadludzko istotnym
bo innych istot tu nie ma

Snują się tylko cienie
I ja się snuję
snuję... snuję... snu...
snu... snu...
ze snu... ze snu...
wpadam
w rynnę

w jasny
środek
sztucznego
korowodu

Na dachach poznańskich zawsze jest noc
Niżej zazwyczaj dzień
Niebo jest zawsze sinoróżowe

(To czas bez refrenu
To bezczas jest
to bezsenność)
Niebo jest nadal sinoróżowe

[Ela_Ale]

Wpadłaś w zbyt może długi korytarz wyobrażeń. Wiem, jak to jest. Trudno się w locie zatrzymać. Ale wiersz zrobił się chyba przeładowany. Pierwsze strofy do ""największych wpływów" wessały mnie, obraz wywołał się łatwo, a potem zostawiłaś czytelnika, poleciałaś w inne miejsca, z których dało by się wyłuskać następne wiersze. Ale: podoba się. Czekam na sino-różowe niebo. Pozdrawiam E.