Skrawek chwili

[Ulla]

cały mój świat
to pękate szkło wpółzgniłej okiennicy
kwaśna różowa poziomka
zresztą jedyna na krzaku

wyruszyłam łódką
łódką z liści
gasło słońce
nie bałam się zła
choć ono utkwiło oczy
zmieszane
w mojej sukience

była w groszki
biało-zielone
jak koniczyna wśród liści

wkrótce
nad ranem
byłam winna łódce przeprosiny
ona utknęła na mieliźnie

tkwi tam do dzisiaj
a ja tłukę kałamarze na bruku nieistnienia

[Wuren]

Jak zawsze przy szczerych wierszach - urzekające zderzenie dziecinnej niewinności o dużych oczach z bagażem doświadczeń....


Pozdrawiam, pod wrażeniem (jak zwykle) sukienek :)
Wuren

[Ona_Kot]

to liście są białe czy koniczyna?
niezbyt dobre porównanie

pozdrawiam

[Ulla]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Interesujace..., skąd Pan wiedział, że mam duże oczy?
Pozdrawiam
Ulla

[Hanna Ciebiera]

Świetny wiersz.