Na łów

[Józef Bieniecki]

Dzyń, dzyń dzwonią dzwonki,
Zimowe skowronki.
Skrzą się pola świeżej sanny,
Od zorzy porannej.

Mrozem luty ziemię ściska,
Odstrzeliły już drzewiska,
Ledwie oko nie wykole,
Na mrozu niewolę.

Dzwonią dzwonki i dzwonią,
Sanie ,sanie gonią.
Ciągnie Kasztan i Siwy,
W śnieżnej parze grzywy.

W śniegu lasy spowite,
Tajemnicą okryte,
Tylko czasem z pod burki,
Błyśnie lufa dwururki.

Cichnie dzwonków muzyka
W sercu matecznika.
W dali Kusy ujada,
Goniąc lisa sąsiada.

Pędzi jeleń przesieką,
Skręcił w knieje nad rzeką.
Krótka sfory narada,
Rezygnacja -zajada.

Nieudane dziś łowy,
Huk przecina dąbrowy.
Spłoszył zanim uderzył,
Nim stokrotnie wymierzył.

I co żyło precz znikło.
Z nim szczekanie ucichło.
Odwiedzają paśniki,
Nawet milczy wiatr cichy.

Józef Bieniecki