Ludzie i ludzie

[WiJa]

Są ludzie i ludzie – ci, którzy wolą się mylić niż silić, i ci, którzy wolą się mylić niż nie robić nic, i każdy taki człowiek bardzo dobrze wie, co robi, że nic nie robi. Tak, tylko że, nic nie jest przesądzone, dopóki człowiek żyje. Chociaż różnica między życiem a życiem jest taka sama, jak między życiem, a śmiercią. No, i są ludzie, którzy, żeby lepiej czy gorzej żyć, muszą spotykać się w swoim życiu z grozą vel zagrożeniem, właśnie samego życia, a przynajmniej tego, co robią, a co się może wymknąć im z rąk, czyli po prostu stracą kontrolę nad tym, co robią, jak żyją. Inna sprawa, czy w ogóle mają taką kontrolę nad życiem, czy tylko mają takie przeświadczenie (że mają kontrolę nad życiem), ale to (przynajmniej w głębi rzeczy) i tak znaczy jedno i to samo. Ale też, są ludzie, którym, żeby, tyle lepiej żyć, co w ogóle żyć, wystarczy w życiu to, że coś zawsze może ich zaskoczyć. Że więc, co by ich nie zaskoczyło, nie musi to być nic negatywnego, a przynajmniej nic takiego, co ich postawi na przegranej pozycji w życiu i z życiem. Dlaczego? Bo tyle samo dobrego z dobrego, co dobrego ze złego można wyciągnąć (żeby nie mówić – brać przykład). No i, człowiek z człowiekiem, jedni doskonale rozumieją się z daleka, a drudzy nie mogą obejść się bez siebie. A poza tym człowiekowi, kim i jakim by on nie był, nic tak nie potrzeba, jak oddechu trochę więcej od wszystkiego, zwłaszcza jeżeli wszystko jest… A jakże by się chciało, żeby wszystkim było wszystko jedno (jakby to nie rozumieć). Bo człowiek to, właściwie może wszystko, a przede wszystkim, wszystkiego wyrzec się (jak to pięknie brzmi), a jednak, jak się trudno czegokolwiek wyrzeka, zwłaszcza czegoś, na co całe życie za mało jest życia (żeby się raz, a dobrze wyrzec, zdążyć więc przed czym, jak nie przed śmiercią).

[suindra]

a moze tytuł ludzie i ludziki ?? ;]