Zgłoś

bracie mój  gdy światło gaśnie  od ludzkiej złości  wołam cię wołam  wołam w ciemności    ty i ja jesteśmy dziećmi  jedliśmy z tej samej matki  lecz wśród nas są tacy  którzy o tym zapomnieli  a może mają własny cel  w tym by nas podzielić      to jest trudne  bardzo trudne to jest  jak siebie kochać  i nie zostać narcyzem    córko siebie musisz kochać  inaczej nie pokochasz musisz siebie słuchać  bo nikt cię nie posłucha synu mój siebie szanuj  i siłę w sobie znajdź  by zmieniać świat na lepszy   siostro siostro ma nie jesteś tu sama  mocno schwyćmy się za ręce  od kłamstwa odwróćmy  odwróćmy na pięcie    [outro] miłość to spotkanie z innym możliwym również w sobie     

@Annie Dziekuję za uratowanie wiersza od nieprzeczytania! 

To prawda, ale ten już przeczytany.

"Nie odchodź" - prosi wiatr błądząc w sitowiu, gubiąc horyzont w kołysaniu trzcin. Też tak proszę, gdy twój dotyk płynie po mojej skórze. "Zostań" - szepczą wodorosty oplatając kostkę wędrowca, nie wiedząc, czy ratują, czy topią. Jeśli uchylisz drzwi do swojego spojrzenia - utonę w nim cała. "Nie gaśnij" - krzyczy noc, liżąc brzegi ostatniej krwawiącej gwiazdy. A ja chcę tak krzyczeć, gdy czuję, jak w twoich oczach eksploduje blask. "Zwolnij" - błaga chwila, nie chcąc tak szybko stać się przeszłością. I ja błagam próbując odcisnąć w pamięci fakturę twoich ust "Wypełnij mnie" - woła ziemia przyjmując deszcz , by nie utracić tego, co dotknęło jej wnętrza. Chcę tego samego. Gdy twoje imię rozpada się na języku,   i stajesz się częścią mnie.     inspiracja: Wiersz Anny Ciarkowskiej

@Christine Bardzo dziękuję! Nie jest to więc sytuacja jedostkowa! Pozdrawiam. :) @Mitylene Dziękuję za ciekawy komentarz. Pozdrawiam.  @Natuskaa  Serdecznie dziękuję! :)