lód

[Jakem Ja]

czasem w meandry metafizycznego ciała
wplecie się kostka lodu
przywiera gdzieś w okolicach gardła
zamraża mózg duszy
wzrok traci ostrość
w uszach jakieś trzaski
śpiewają o czerni
głosem szalonych demonic
w takt smutnego requiem
dziwna to pieśń
szybka i wolna
szalona i klarowna
bełkot próżni
czytelny dla zamrożonych organów
gęsta krew idzie z nosa i uszu
skowyt wiatru z lodowej pustyni

a w oczach tylko dwa czarne dziury
czarne i czarne i puste i czarne
szepczą melodie delirycznych snów
zew czerwieni

lód w końcu się rozpuszcza
głowa rozmarza powoli
budząc się z koszmaru
którego nie zapamięta
gdzieś tylko zostanie echo
pieśni wielkiego szumu
które najdzie gdzieś na myśl
która nie była zbyt dobra