Trompe l’oeil

[Monoke Takahashi]

Ze smutkiem w oczach, gdy pędzi świat.



Za maską skrywasz swoje ja
W ciszę zgrabnie wplatając
Drżący krzyk rozpaczy
Tak, by nikt go nie usłyszał
By nikt nie pomyślał
Żeś słaby
I choć dobrze wiesz
Że to ludzki przymiot
To jednak
Z obłudnym uśmiechem na ustach
Brniesz do przodu
Udając, że wszystko jest idealnie

Za złotą maską skrywasz twarz
Pokazując innym imaginację
Za złotą maską skrywasz twarz
W nadziei, że ominie cię świat
Że ominie cię życie

[Gość]

Oj, jak zgrabnie wplatasz i pleciesz w wiersze myśli Joasiu.
Jakże często zakładamy maski by nie ujawnić naszych czułych punktów.
Jakie smutne, że jest w nas tyle obawy przed zranieniem.
A życie pomyka do przodu ...
Miłego dnia :-)

[Gość]

Śmiej się pajacu
choć łzy ci płyną,
w tym ludzkim garncu
najsłabsi giną...

Pozytywy i negatywy takiej postawy, zależy z której strony się patrzy i nie każdy potrafi grać. Do przemyślenia... Pozdrawiam

[Gość]

Myślę Gieniu, że niekoniecznie o grę chodzi. Znam takich, którzy za maską chowają tę część siebie, która najbardziej jest narażona na zranienia. Są sobą aczkolwiek, części siebie nie ujawniają... Masło maślane mi wyszło z tego gadania?
Pozdrawiam Was oboje : miłą utorkę i miłego komentatora
równie miła jola ( a co, pomarzyć sobie nie można?