dzieciństwo w XXI wieku...

[magda onuch]

ciche łzy na plastikowym policzku
niedźwiedzie łapki szukające dotyku
rozrzucone klocki
połamane kredki
pod łóżkiem przykryte kołdrą kurzu
zapomnienia

bezdomne
osierocone dzieciństwo
zmarznięte od chłodu słów
błąka sie pomiędzy promocjami
przecenami wspomnień
szuka schronienia pod ruchomymi schodami
centrum handlowego

skazane na samotność
przez nowy lepszy świat
szklanych ekranów
śliskich obietnic

siedzi w kącie
pośród bezdusznych szeptów
przygląda się dwunastoletniej dorosłości
wymalowanej kłamstwem

zasypia ze smutkiem
goryczą odrzucenia

[Hanna Ciebiera]

Ten, ten wiersz jest po prostu niesamowity!!! Wsłuchałam się (czytając go) w swoją duszę. Na chwilę się zatrzymałm. Ten wiersz jest piękny!! Pani naprawdę ma talent!!! Dziękuję, dziękuję za ten wiersz!!!

Hanna Ciebiera

[Coolt]

Bardzo smutny, ale i bardzo dobry wiersz.

mądrze,ciekawie, ładne metafory.
Tylko ten plastikowy policzek, do wymiany ... za dużo plastikowych epitetów, zwłaszcza w odniesieniu do ludzi.
Policzek jest ciepły, delikatny... ludzki, jak można go porównywać z paskudnym plastikiem? nawet w XXIw.

Pozdrawiam serdecznie
Coolt

[magda onuch]

bardzo dziękuję pani Hanno za docenienie i tak ciepłe słówka

jeśli chodzi o ten "plastikowy policzek" nie chciałam porównywać go z ludzkim, choć i ten często bywa chłodny i niemal ze sztucznego tworzywa... chciałam jedynie ukazać świat dziecka, pełnego zabawek, klocków, kredek, a także i lalek oraz pluszowych misiów; tak kojarzy mi się dzieciństwo-z zabawą i radością...dziś jednak przybiera ono inne imię

dziękuję za uwagę