Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

operacja

demira
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

demira

demira

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

"skalpel siostro"słysze gdzieś w oddali
otwieram jedno oko jestem w jakiejś sali
narzędzia na ścianie szepczą coś do mnie
lekko drgają przesuwając sie skromnie
nie moge sie ruszyc operacja już zaczęta
"wiemy,że nie spisz,a Twoja krew dawno wzięta"
serce wali mi jak oszalałe
"to jego chwile pozostłe"
słodka krew spływa po mym ciele
Nóż na klatce robi nacięc wiele
Na otwartym wnętrzu wszystko naprawiają
"chyba tez i bolem upajaja?"
Biała rekawiczka wyjmuje cos krwistego
oglada z każdej strony jak by to było coś pieknego
Wrzuca gdzieś do słoika i podaje dalej
"bedzie na potem no ruszac sie smialej"
nic i igła o piekne szwy sie staraja
chwila zapomnienia i cisnienie badaja
Już w innym pokoju leże samotnie
"operacja powiodła sie bezpowrotnie"
oddycham gleboko czujac ból po lewej stronie
Ale zadnego bicia nie wyczuwają moje dłonie
Chwila skupienia i cisza przerazająca
Zabrali mi serce,zostala dziura wabiaca

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Daję Ci piątkę za pomysł wiersza i nastrój operacyjnej sali. Brakowało mi ogonków i przecinków w naszych polskich literkach. Może inni powiedzą o reszcie. Pisz jeszcze! Pozdrawiam.

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Pomysł faktycznie ciekawy.
Popracuj jeszcze trochę nad formą a będzie to naprawdę dobry wiersz.
Zgadzam się z Eugeniuszem w kwestii polskich liter.
Pozdrawiam serdecznie
Jolanta

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kwiatuszek
      Tulipan i biedronka

      Przez Kwiatuszek · Opublikowano

      @klaks Kolejna piękna bajka. Chyba muszę do Ciebie częściej zaglądać. Miło się czytało. Pozdrawiam raz jeszcze!
    • Kwiatuszek
      Liść i kamień

      Przez Kwiatuszek · Opublikowano

      @klaks Porwałeś mnie już drugą bajką

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Pozdrawiam serdecznie!
    • Wiesław J.K.
      Jesień, pszczoła i jeżyk

      Przez Wiesław J.K. · Opublikowano

      @klaks Mamy już więc dwie sławne pszczółki: Zosia i Maja. :-)))
    • Alicja_Wysocka
      Odtwórczo

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @LeszczymPoezja, Proza i Promocja - wszystkie na jedną literę.  Ja tam myślę, że z którąś wreszcie się dogadasz :) 
    • Arsis
      Schizophrenic art

      Przez Arsis · Opublikowano

      Zobacz, spójrz… Oto moje usta. Moje dłonie. Zimno mi. Zimno mi w tej wilgoci. W tej dżdżystej aurze jesieni. Dotknij, a poczujesz. I jak? Mówiłem. Zimne to wszystko, prawda? Tak zimne jak bryłki lodu. I te palce zimne, jak palce mojej nieżywej już matki. Tutaj jest wiatr. I szum schodzący z nagich gałęzi drzew. Idący w liście, co u stóp mych się kręcą. W korzenie. Czuję w wilgotnych włosach twoją dłoń. Twoje palce przechodzące na wskroś. I znowu od początku…   Idę przez te obszary ciszy nagle zbudzonej. Przez ten cichy ciąg zdarzeń. Przez te długie bardzo strumienie czasu. Idę długo tymi korytarzami. Idę w daleki ląd zapomnianych twarzy. Które na końcu. Które tam bardzo… Na końcu...   Ty wiesz. I ja wiem. Wiemy wszystko. Wiesz, prawda? Wiesz wszystko, co chcielibyśmy sobie powiedzieć. Ale nie powiemy już nigdy, chyba że we śnie.   Tutaj, gdzieś. Pomiędzy drzewami. We śnie. Szliśmy. Idziemy. I będziemy szli. I jeszcze…   Kolejny krok. Kolejny…   Zderzam się ze ścianą w pokoju ciemnym i pustym. Odwracam się. I widzę. Patrzę. Szukam… Ze ścian wyciągają się ręce. Czyjeś ramiona. Te ręce zimne. Te dłonie. Te palce… Jakby twoje, które wciąż mnie przywałują gestami.   Zapalam świece. Gwiazdy płoną na niebie. Pomiędzy chmurami, w których jaśnieją snopy odchodzącego deszczu. Tutaj i tam. Odsłaniam zasłony. Szeroko. Firanki na moich skroniach w powiewie otwartego okna. Głaszczą. Łaskoczą. Łaszą się. Przymilają z milczącym kwileniem zmiłowania. Tam wysoko. Na niebie. Na suficie płomyki drgają od zimna. Na szafie jakiś zakurzony kufer nie ruszany przez lata. I wszystko majaczy. Rozpływa się i scala. I migocze, i szumi bardziej jeszcze. I jeszcze…   Lekki trzask podłogi przechodzi w tej ciszy i znika. Ktoś tu, widać, był przed chwilą. Lecz cisza. Cisza. Cisza znowu w tobie. I we mnie. I wszędzie. I jeszcze… Odgłosy jakieś przechodzą. Błądzą wewnątrz naszych ciał złączonych pustką.. I drżą w nas jeszcze… Tak bardzo długo… Jeszcze...   Jesteś tu jeszcze?   Wiesz, ja tu byłem. Czekałem. Albowiem istnieję już tylko w czasie przeszłym. W teraźniejszym kurz okrywa portrety pergaminowych twarzy. Wśród pajęczyn. Na ścianach. W półmroku. W piskliwym szumie gorączki. W ciszy absolutnej. W takiej ciszy dookolnej. Wszędzie. I wszędzie. Która się kryje, i która wyłania się zewsząd. Z każdej szczeliny. Pęknięcia. Spod każdej drzazgi, co wbija się pod paznokieć z ostrym ukłuciem, podczas przeciągania w jakimś napadzie wierzchem palców po drzwiach drewnianych. Po podłodze. Po listwach cokołów… Po pólkach pełnych martwych książek. Zaplamionych. Na okładkach czyjeś oczy zeskrobane żyletką. Wszędzie. Wszystkie oczy niewidzące. Ślepe. Wydrapane. Jakby ktoś chciał się pozbyć wszelkiego spojrzenia. W szaleństwie. W nieadekwatnym przeżywaniu rzeczywistości. W przypływie pasji. W schizofrenicznej mozaice szeptów, co wciskały się natrętnie do uszu. Wśród oddechów. Wśród szybkich. Zmęczonych. Kiedyś. Kiedyś… Ale to było kiedyś. Wśród zapomnianych gestów...   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-11-17)    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...