Wypalone ognisko

[Gość]

Ostatnia iskra zgasła w ognisku
gdy drwa zabrakło w palenisku.
Kiedyś buchało tutaj płomieniem
i ciepło otaczało ramieniem,
gdy przed ogniem na kolanach
dorzucano miłości polana.
Jak wspomnień potargane ochłapy,
pozostały dziś tylko szczapy
z pnia podzielonego na cztery
i wierszy spopielałe litery.
Jeszcze popiół gorąc zachował,
ale nie buchnie płomieniem od nowa,
bo miłość kiedyś szalona,
jak to ognisko dziś wypalona.

3 luty 2010

[Jan Cyprian Kowalski]

szacunek. :)

[Gość]

Tak wiele powiedziałeś w swoim wierszu Eugeniuszu drogi :-(
Dopóki jednak żar w ognisku nie wygasł a wciąż jeszcze się tli, to jest nadzieja. Może nie wystrzeli szalonym płomieniem ale płonąć będzie równym, pięknym, dającym ciepło ogniem...
Uściski
J.

[Gość]

Dziękuję Janie-Cyprianie za to jedno małe słowo, a w treści tak wielkie!
A Tobie Jolu dziękuję za tę iskrę nadziei, że Feniks odrodzi się z popiołów przygasłego ogniska. Serdecznie Was pozdrawiam.

[Intarsja Lumiere]

Bardzo, bardzo zgrabniutkie rymy Eugeniuszu,
niestety nie wierzę w odrodzenie umarłej miłości.
Cisną mi się na usta słowa piosenki: czy to jest przyaźń,
czy to jest kochanie?

[Dyziek_ka]

Wiersz bardzo ciekawy i nastrojem uśmierza.
Jednak pozwolę sobie na inne zdanie niż przedmówca.
Z doświadczenia – Tli się wiekami a dym szczypie w oczy długo. Rada (nie zawsze do zrealizowania) odwrócić się i ogrzewać inną część ciała. Dosadność czasem pomaga ,jak w dalszej części piosenki Tada ,dam tam,tadadadada.

[Gość]

Drodzy Intersjo i Dyziu, dziekuję Wam za miłe mi komentarze. Jestem realistą i mimo dobrych życzeń Jolkowej nie wierzę we wskrzeszenie Feniksa z popiołów. Zastosuję więc radę Dyzia w ramach przyjaźni. Pozdrawiam Was serdecznie. Eugeniusz