W XXX Rocznicę Ślubu.-żonie

[Józef Bieniecki]

Kochana ,całuję twe ręce,
A różę położę u stóp.
Jak z tamtej z młodości piosence,
Gdym wierność ślubował po grób.

Choć życia jesieni już pora,
W wspomnieniach spisała już treść.
Te chwile, i z ranka ,z wieczora,
Śpiewają młodości nam pieśń.

Całuję twe włosy i usta,
I spijam młodości z nich miód.
Powraca znów myśli rozpusta,
Miłości kwitnący dziś cud.

Została jak dawna uparta,
I kwitła nam będzie po grób.
Bo była widocznie nas warta
Wierności przysięga i ślub.

Założę na głowę wianuszek,
Z ziół polnych,fiołków ,i już,
Uwiodłaś me serce i duszę,
Dziś życia już jesień,tuż,tuż.

Znów usiądż na moich kolanach,
I w oczy mi patrzaj głęboko.
Będziemy tak patrzeć do rana,
Dziękuję- że jesteś opoką.

Józef Bieniecki

[Gość]

Bardzo ładny wiersz na tę okoliczność. Gratuluję jubileuszu! W wierszu tym i w innych irytują spacje swym brakiem i miejsce przecinka za spacją. Pozdrowienia. Eugeniusz