Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

sezon

MaKrSk
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

MaKrSk

MaKrSk

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Mamiony
zaszczuty
opluty

w styczniu przechodziłem
metamorfozę z przechodniami
wymieniałem spojrzenia
uściski, katastrofa

luty, hm zerkałem na poły
płaszcza powiewające
idąc aleją niewzruszonych
kopałem kamień filozoficzny

marzec miał mi przynieść
odwagę podejmowanych spraw
lekko podgoliłem brodę
wysoko nie podniosłem ręki

kwiecień rozpylony aksamitem
spojrzeń kobiecych
szukających nowej przystani
po zimnych związkach

maj, zawsze kojarzył mi się
krótko, na trzy litery
spadające kwiaty z drzew
przyprawiały o bóle głowy

czerwiec półroczek, połapać się
w zawiłości nikczemności nicości
wyolbrzymionej niczym erupcja
mojego EGO...

Mamiony
zaszczuty
opluty

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Poezja to życie
      Odejdę

      Przez Poezja to życie · Opublikowano

      Odejdę   Jak ostatni wypalony znicz Nocą na cmentarzu   Bez łez Bez smutku Bez powrotu   Bo powrotu już Nigdy nie będzie   Zgasł jak nadzieja Której się kurczowo trzymałem          
    • Alicja_Wysocka
      azor i psyche

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Rafael Marius, @wierszyki, dziękuję :)
    • Gosława
      ...

      Przez Gosława · Opublikowano

      @wierszyki dziękuję Pozdrawiam 
    • Starzec
      Wzrokowcy

      Przez Starzec · Opublikowano

      twarzą w twarz smak spojrzenia jeden zmysł a tyle zmienia
    • Father Punguenty
      Erotyk XV

      Przez Father Punguenty · Opublikowano

      Jak cicho więdną, na oknie żółte kwiaty, tak milcząc, dzień wygasa gdzieś na tle. Czy odejść na czas pewien coś mi każe, czy raczej zostać i podziwiać ciało twe ?   Z nagości kształtów czerpać jak ze źródła, co łzą rozkoszy, kolorem lśni i tchnie ? Pożądać, wielbić tak, by jasne skrzydła chroniły nas przed jawą lub przed snem ?   Nie minie chwila, gdy głowę będę wtulał, w twe piersi, co przybiorą poprzez noc. I wszystkie drobne oraz ważne sprawy, gdzieś się rozpłyną i stracą swoją moc.                    Uśmiechasz się przez włosy rozsypane,  przeciągasz się pod dłonią tak jak kot. Uwielbiasz, gdy cię pieszczę tam łakomie, nim się dopali, świec żółtych jasny knot.                     Choć nie wiem, dokąd drogi zaprowadzą,   czy zwiedzie nas iluzja, czy fałszywy głos, to pragnę widzieć, patrzeć gdy bez wstydu, jak Ewa leżysz, nieuchronnie kusząc los.                      Skuszony, może pójdę w noc gwiaździstą, i nie dostrzegę w samą porę, że już brzask. Zmęczony, może zginę pośród śmiechów, gdzie łatwych dziewcząt wabi oczu blask.                    Niechaj zwątpienie nie zagości ani chwili, jeśli serc naszych, porani grzechów cierń. Powrócę, byś w ramionach mych zakwitła, byśmy złączeni, zapadli w wieczny sen...     YouTube - wersja dla leniuchów (wersja udźwiękowiona)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...