A król nadal żyje

[Łukasz Michał K.]

Olbrzymy, grzmiące chmury, zwrócone światu
Wytryśnie szum i ciemni otchłań bez blasku
Poczet żałobniczy słońce hydre schowa
W kieszenie na łąkach śród ruchomych piasków
Snuje się czaru skrzydlatość, jędza i strach

Na drodze kamieni co szeleszczą srebrem
Chorągwie światłości i tętent rumaczy
Pachołki pomarłe i herosów zjawy
Tak bieżą grzechocząc szpetną powłoką ciał

Topory lśniące zaschniętą krwią wrogości
Miecze opuszczone biją pancerz ziemi
Milczące gromady, tabun widm żałobnych
Tak pędzą rycerze we wrzaskach jak niemi

Widać mury zamku, królewskiego grodu
Wszak to ręką pańską wojna rozpoczęta
Przybywają cienie bitnego stukotu
By zapytać na co waśni tej udręka

Na zamku wesele, lud się pławi w złocie
Wojna zakończona, chwalą triumf Pana !
Mała grupka sierot w szlochu na uboczu
Opłakuje ojców, gdzie wrzawa pijana

Krzyknie tedy tabun co stanął pod zamkiem
Kto zwycięstwo niesie temu laur na szyje !
Myśmy krwią zalali to złoto i dumę
Myśmy dziś umarli, a król nadal żyje...