Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

A król nadal żyje

Łukasz Michał K.
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Łukasz Michał K.

Łukasz Michał K.

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Olbrzymy, grzmiące chmury, zwrócone światu
Wytryśnie szum i ciemni otchłań bez blasku
Poczet żałobniczy słońce hydre schowa
W kieszenie na łąkach śród ruchomych piasków
Snuje się czaru skrzydlatość, jędza i strach

Na drodze kamieni co szeleszczą srebrem
Chorągwie światłości i tętent rumaczy
Pachołki pomarłe i herosów zjawy
Tak bieżą grzechocząc szpetną powłoką ciał

Topory lśniące zaschniętą krwią wrogości
Miecze opuszczone biją pancerz ziemi
Milczące gromady, tabun widm żałobnych
Tak pędzą rycerze we wrzaskach jak niemi

Widać mury zamku, królewskiego grodu
Wszak to ręką pańską wojna rozpoczęta
Przybywają cienie bitnego stukotu
By zapytać na co waśni tej udręka

Na zamku wesele, lud się pławi w złocie
Wojna zakończona, chwalą triumf Pana !
Mała grupka sierot w szlochu na uboczu
Opłakuje ojców, gdzie wrzawa pijana

Krzyknie tedy tabun co stanął pod zamkiem
Kto zwycięstwo niesie temu laur na szyje !
Myśmy krwią zalali to złoto i dumę
Myśmy dziś umarli, a król nadal żyje...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • klaks
      Listek i mrówka

      Przez klaks · Opublikowano

      @Kwiatuszek Bardzo dziękuję :)
    • klaks
      Wełniaczek

      Przez klaks · Opublikowano

      @Kwiatuszek Ojej, pięknie dziękuję. Takie krótkie bajeczki dopiero zaczynam pisać, pracuję nad dokończneiem dłuższych bajek.  Na razie wydałam tylko tomik wierszy, dam Ci znać jeśli wydam bajki :)
    • iwonaroma
      lebioda

      Przez iwonaroma · Opublikowano

      Tak się ma czerwień do zieleni ;) Może to głupi żart, choć może niekoniecznie biorąc pod uwagę wzrastanie kolorów    Świetny wiersz
    • Król Artur
      Senna jawa

      Przez Król Artur · Opublikowano

      Choć wszystkie zmysły zostały wzbudzone, Choć obraz w pamięci wyryty jak żywy, Widok ten sny nakreśliły strwożone, Od snu jest on jednak bardziej prawdziwy.   Prawda oraz fikcja, sen oraz jawa Wyszły naprzeciw sobie na spotkanie. Z natury przeciwna jest ich postawa, Umysł mój wzięły razem we władanie.   Odłamek z przeszłości zaklęty we mnie, Ciężarem swej wagi działa na kroki. Wypalić, zastąpić - wszystko daremnie. Dół go jedynie ugasi głęboki.   Kwiat miałem przepiękny, niespotykany. Pierwszy raz ma ziemia czuła korzenie. Kwiat był przeze mnie czule podlewany I sam wewnętrzne czułem rozkwitnienie.   Na mocy wyroku, obrotu koła, Kary za każdy płatek opadnięty, Susza zapadła wszędzie dookoła I kwiat mój jedyny został mi wzięty.   Jakiś ogrodnik bez twarzy, imienia, Nazbyt prostacki i nazbyt zuchwały Wpadł i kwiat wyrwał bez zastanowienia, Gdy suche korzenie luźniej trzymały.   Wstyd mnie ogarnia, na łzy mi się zbiera. Jak raz jeden w życiu kwiat posiadałem! Widząc, że susza się do gleby wdziera, Ja, o zły losie, ja wtedy stałem.   Krwi mojej nie szczędzi ogrodnik młody, Nożem te same powtarzając ruchy. Kwiatu mojemu swojej dolał wody, A mi raczył dodać trochę otuchy.   Przyjaciel serdeczny, ojciec rodzony, Za bark mnie tak hardo nie podpierali, Jak ten tu ogrodnik, gdy z drugiej strony Ziemię mą depcze, pustoszy i pali.   Niemądry człowiek, nieświadom swych ciosów. Mym będąc oprawcą, podszedł znów blisko. Rozbieżności nie czując naszych losów Chciał mnie pocieszyć, choć zabrał mi wszystko.   I stoi z mym kwiatem ogrodniczyna, Niczym data na pomniku wyryta. Coraz to więcej brać susza zaczyna, A on, jak ja niegdyś, pięknie rozkwita.   Już milszym by były dla mnie wyrokiem Czy krzesło, czy lina, czy nawet kula Niźli tortura okrutnym widokiem, Jak kwiat mój kogoś liśćmi otula.   Cała radość i sens, i zrozumienie, I życie, które tak przecież kochałem Uskrzydlały właśnie inne stworzenie, A ja nic nie mogłem, więc tylko stałem.   Los mi oszczędził kolejnej już kary. Trzyma ogrodnika w zasięgu wzroku. Spotkałem go tylko za sprawą mary, Która wszak prawdzie dotrzymuje kroku.   Susza, która to się we mnie zrodziła, Bezczynność, będąca dzieckiem słabości Ogród mój doszczętnie ogołociła I leżą tam teraz tylko moje kości.   I leżeć będą, wiecznie usychając, Chłostane żałości i smutku żarem Dotyk korzeni w pamięci chowając. Targane takim lub innym koszmarem. 04.04.2023
    • Nata_Kruk
      cisza po tobie

      Przez Nata_Kruk · Opublikowano

      @A.Between... o looosie... i po co ja to napisałam... :( Masz rację, pisze się to, co się czuje, a że komuś coś się zakręci e Epetynie, bo chwilkę przed czytał też o tęsknocie i spontanicznie napisałam, jw.    O nic Cię nie posądzam, to tylko myślowy impuls, naprawdę..... A wiersz naprawdę podoba mi się, nawet bardzo. My się tu wszyscy.. wierszami..  jakoś poznajemy. Sorry.. jeśli uraziłam.   ps. czy bardzo rozgniewałam.?    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...